LABING-ISANG UTOS NG MGA AGNOSTIKO

LABING-ISANG UTOS NG MGA AGNOSTIKO

Sa wakas, matapos ang tatlong linggo, may maita-type na ako. Akala ko eh patuloy nang magtatae ang aking panulat. Sa pambihirang pagkakataon, nagkaroon ako ng tinta sa di sinasadyang pangyayari. Bihira kumbaga dahil di ko naman ito gawain. Natuto lamang ako sumagot.

Galing ako sa eskwelahan matapos kong maipag-maneho ang Nanay ko papunta sa eskwelahan. Krismas parti kasi ng klase niya. Grade Six yata at si Nanay ang nagluto ng pagkain ng mga bata sa bahay bago pumasok. Dahil public iyon, iilan lamang sa mga batang iyon ang nakakaranas ng sarili nilang selebrasyon ng masaganang hapag tuwing pasko. Ang marami sa kanila’y hirap pa din sa araw-araw na pantustos ng kanilang pag-aaral. Siyempre, umalis ako roon baon ang mga ngiti ng bata. Yung tipong ikaw na rin ang nag-abot ng masarap nilang pagkain ng araw na yaon. Umuwi ako para makapasok na rin. Masaya ang araw na ito. Akala ko…

LABING-ISANG UTOS NG MGA AGNOSTIKO

LABING-ISANG UTOS NG MGA AGNOSTIKO

Sa wakas, matapos ang tatlong linggo, may maita-type na ako. Akala ko eh patuloy nang magtatae ang aking panulat. Sa pambihirang pagkakataon, nagkaroon ako ng tinta sa di sinasadyang pangyayari. Bihira kumbaga dahil di ko naman ito gawain. Natuto lamang ako sumagot.

Galing ako sa eskwelahan matapos kong maipag-maneho ang Nanay ko papunta sa eskwelahan. Krismas parti kasi ng klase niya. Grade Six yata at si Nanay ang nagluto ng pagkain ng mga bata sa bahay bago pumasok. Dahil public iyon, iilan lamang sa mga batang iyon ang nakakaranas ng sarili nilang selebrasyon ng masaganang hapag tuwing pasko. Ang marami sa kanila’y hirap pa din sa araw-araw na pantustos ng kanilang pag-aaral. Siyempre, umalis ako roon baon ang mga ngiti ng bata. Yung tipong ikaw na rin ang nag-abot ng masarap nilang pagkain ng araw na yaon. Umuwi ako para makapasok na rin. Masaya ang araw na ito. Akala ko…

Pagpasok pa lang ng gate ng bahay, matapos i-park ang sasakyan, maraming tao sa bahay. Bihis ng palda ang mga babae at naka-polo at itim na pantalon ang mga lalake. Kausap nila ang kapatid kong babae. Akala kung ano na. Mga miyembro pala sila ng isang sekta. Mga Saksi ni Jehovah yata. May inabot silang papel sa kapatid ko. Tapos ng akmang papasok na ako, kinausap ako ng isang lalake.

Iniabot niya ang isang pulyeto, imbitasyon para sa isang malakihang selebrasyon ng kapaskuhan sa lugar na malayo sa amin. “Sana makadalo ka.” Aniya. “Hindi po salamat na lang.” ang naisagot ko lang.
Humirit ang manong. “Ano ba relihiyon mo?” “Agnostiko ho ako.” Tumalikod at umalis na ang lupon ng mga mananampalataya-kuno. Bakit ko nasabi ito?! Naranasan mo bang manlimos? Yung tipong pinaghalong awa, galit, at diri ang tingin?! Yun ang natanggap ko. Iniisip ko kung paano pa nila naatim na mag-sign-of-the-cross. BULOK!!!

Bago ang giyera, himayin muna natin. Pakiusap. Huwag kayo mapang-husga sa mga Agnostic. Magkaiba ang Agnostic sa Atheist. Diba? Diba? Ispeling pa lang iba na. Ang layo kaya. Now you know. Pero kung marunong ka gumamit ng dictionary, ang Atheist o atiyesto ay ang mga taong naniniwala na walang Diyos. Ang Agnostiko ay ang paniniwala na imposibleng mapatunayan na may Diyos. Pero teka! Meron kaming Diyos pero hindi si Allah, Jesus, Buddha, Hitler, pera, pagnanasa, kayamanan, droga, korapsiyon, o kahit si Pangulong Arroyo. May Diyos kami pero tulad ng aking nasabi imposibleng mapatunayan, ergo, di pa nga namin kilala.

 Agnostiko ang relihiyon ng mga taong walang relihiyon. Futile ba? Para sa akin ang relihiyon ay isang malaking manipulasyon. Business kumbaga. Konting puhunan malaking tubo. Mas maalaking puhunana sobrang laking tubo! Bakit ka yuyuko sa pareho mong tao? Sa kahoy? Sa altar na may Diyos na hindi naman gumagalaw o ni nakakakita? Bakit kami papatay ng tao para lang maitago ang mga bulok na sikreto ng sektang bumibihag sa isang tao? Bakti kelangan ng holocaust? Bakit kelangan ng di-makataong pag-aalay? Bakit? Bakit nga ba?

Eto ang nakalagay sa ‘about me’ section ng aking mga profile:

Here lies an Agnostic. A man who believes that religion is a manipulation, morality is man-made, and God is amoral. A man who deems that there's only one gender; human, one race; mankind, one religion; humanity and one nation; the world. Isn't it a nice precept?

 Eh ano ang mga ginagawa ng mga Agnostiko?! Dahil wala naman ako kakilalang tulad ko na palaging nakikita, iyong akin na lang.

LABING-ISANG UTOS NG MGA AGNOSTIKO

1.    Nagdarasal ako. Di mo alam kung paano? Wala. Ang gamit kong pronoun eh “Ikaw”. Alam ko namang maririnig ako ng Diyos na kayhirap palitawin sa mata ng mapang-husgang tao. Basta ang importante’y naniniwala akong meron kasabay ng aking paniniwala na kayhirap nitong patunayan.

2.    Ikalawa, di ko inihihiwalay ang sarili ko sa mga taong nakapaligid sa akin dahil lang mag-kaiba kami ng relihiyon. Sumali ako dati sa relihiyon na tatawagin kang ‘Bro’ at ‘Sister’ pero kapag nakatalikod ka at nabuntis pa ng wala ka pang asawa eh pinagtsi-tsimisan ka hanggang sa ikaw na rin ang umalis dahil sa nakakairita na. Pero asa ka, di ka nila hahabulin. Gain nila ‘yon. Dapat kasi malinis ang profile ng mga sasali at dapat malaki ang contribution para lumaki ang simbahan at bahay ng pastor. Para bang aalisin nila ang mga lumot sa grupo para ang matira ay mga taong ‘cleansed by their Lord’ na raw.

3.    Di kami Kill joy. Ngayong buwan lang, inimbitahan ako ng mga Katoliko na magbigay ng maiksing talumpati slash mensahe hinggil sa PAGKAKAISA. At sa palagay ko naipa-intindi ko naman sa kanila iyon kahit sa mga hindi nakarinig ng mensahe ko.

4.    Nagsisimba din kami. Hindi sa mga simbahang may mandurukot, may mapang-husgang pag-iisip o dili kaya’y may matinding pagnanasa na magkaroon ng pera. Nagsisimba ako kung saan ako nakatutulog ng mahimbing at tahimik. Doon isa-isa kong inaamin ang mga kasalanan ko at humihingi ng tawad kahit na araw-araw ko namang inuulit. Pero sa totoo lang naman, may pagbabago dahil unti-unti ng nababawasan ang dalas ng mga kasalanang iyon. AT inaasahan ko namang mawawala na iyon.

5.    Hindi ako kabilang sa relihiyon ng mga bobo. Ayaw ko sanang isali ito dahil tutol ako sa IQ discrimination na kung saan sinusukat ang halaga ng isang indibidwal base sa talino at mas mababaw pa eh dahil lamang sa eskwelehang pinapasukan mo. At sa sarbey ko, tatlo ang di ko personal na kilala ngunit kilala ko sa isip at mukha eh matatalino, mga taong may sariling prinsipyo at matinding kaisipan. Bakit matalino? Ang hirap kayang kumawala kapag na-brainwash ka na ng relihiyon at lipunan mo kung ano ang basehan ng kabutihan at pagiging tao.

6.    Basta hindi kami satanista. Kasi hindi naman nag-i-exist si Satan sa mga agnostic. Kung saan tumubo ang lason, doon lamang siya naninira. Hindi ko rin sinasabing mabuti o Diyos kami. Iyan lamang ang iniisip mo kasi nga na-brainwash ka uli na ang nagsasalita o sumusulat ng ganito ay nagli-linis-linisan. Madalas kasi nagiging marumi ang mundo dahil ikinikulong natin ang sarili natin sa paniniwala ng iba.

7.    Hindi kami pwede sa pulitika dahil sa una pa lang talo na kami dahil wala kaming partido. Bago pa kami manalo eh na-repeal na ng COMELEC ang human rights namin para makatulong sa pag-unlad ng bayan. Halata iyan nang tanggalin nila ang LADLAD. Ngayon, nakatira tayo sa bansa na kung saan ang demokrasya at karapatang-pantao eh nairarasyon lamang sa mga taong malapit sa kusina.

8.    Mortal din kami. Nasusugatan, nasasaktan, at namamatay. Kaya kapag nasalubong mo kami, huwag niyo ako gulpihin sundin mo na lang ang utos ng relihiyon mo na magmahal ng kapawa (pero wala ka pang kasama riyan na nakagawa niya. PRAMIS!!!). Anong masama kapag nagsasalita ka ng gusto mong sabihin? Di namin kayo binabara kung may pangaral kayo. Now, it’s our turn.

9.    Guro namin sina Jesus, Allah, Buddha at kung sinu-sino pa. Makikita mo naman kung may pag-ibig ang sinasabi ng isang tao. Kung nasaan ang pag-ibig, naroon ang mga agnostiko.

10.    Hindi tulad ng sa tabi-tabi eh di kami nagre-recruit. Ano yun pyramiding? Di rin kami nang-i-impluwensya ng tao. Maniwala ka man sa sinasabi ko o hindi. Pero sandali, baka tanungin mo kung ano ang ibig sabihin nito?! Dinedepensahan ko lang ang panig namin. Di kami nakakadiri!!

11.    MAGMAHAL. Iyan ang prime purpose ng mga agnostiko. Magmahal higit pa sa mga hadlang ng lahi, relihiyon, kasarian, o pananampalataya. Magmahal ng tunay. Agnostiko man o hindi.


Agnostiko ako. Kahit na katoliko ang pamilya ko eh nakiki-pasko ako. Kasi mahal ko sila. Wala akong paki-alam kung mas mabuti ka o mas masama sa akin. Lahat tayo ay nagkakasala sa mata ng mga taong naghahanap ng kasalanan at walang pag-ibig sa kapwa. Kung naimpluwensyahan kita sa kahit anong paraan, kasalanan mo yun. Kung di ka mapapaniwalain, hinding-hindi ka talaga maniniwala kahit sabihin pa ng nanay mo. Apir! Rak on pipol kahit ano pa ang relihiyon mo! Spread love.

Just a note: Live a good life. If there are gods and they are just, then they will not care how devout you have been, but will welcome you based on the virtues you have lived by. If there are gods, but unjust, then you should not want to worship them. If there are no gods, then you will be gone, but will have lived a noble life that will live on in the memories of your loved ones. I am not afraid. ~ Marcus Aurelius

Carlo Hernandez Andrion
http://caloycoy.blogspot.com
December 20, 2009

Unang Journalism Experience

(Photo shown: The Maguindanao's bloodbath. 57 killed, 37 of them are journalists.)


Unang Journalism Experience

November 25-27, 2009, sumali ako sa Regional Higher Education Press Conference (RHEPC) RSPC ng mga Colleges sa Ilocos Region. Ginanap sa Urdaneta Garden Resort. Di ako masyado nag-enjoy kasi nga sa Urdaneta ako nag-aaral. 21 daw ang total ng colleges/universities na sumali. Di ako sigurado sa pigurang iyan. 140 daw ang sumali na estudyante. Ang ibang eskwelahan nagpadala ng higit sampung delegado, samantalang sa amin apat lang. Doon ko naramdaman na hindi nabibigyang importansya ang pahayagan ng aming eskwelahan. Pero bago noon, may baon kaming ‘high hopes’ dahil sa mga puri ng mga estudyante ng aming kampus sa papel na nai-release naming bago nun. Iyon daw ang pinakamaganda na na-i-prodyus. May mga ilang isyu pero nalulunod ang mga iyon ng papuri at komendasyon ng marami.

Dumating kami roon ng hindi gaanong handa. Kung pagbabasehan kasi, ang mga ibang pamanstasan e nagkaroon muna ng pre-training at debriefing. Alam nila nag mga mangyayari at gagawin. Ako, isang baguhan lunod pa rin sa mga tanong. Ano ang mangyayari? Ano ang gagawin? Ano ang teknik? For the record,ito ang unang pagkakataon na sumali ako sa press conference at makipaligsahan na rin. Kakasali ko lang sa school organ namin noong July 2009. Naki-screen ako at natanggap ako bilang Feature Editor. Elated naman ako kasi nga first time ko pa lang tapos ganun na kataas. Nagpasalamat na lang ako. (Huwag po sanang isipin ng mambabasa na unti-unti akong nagyayabang). Tapos dahil sa isang konting balasahan at pagkabakante ng pwestong EIC, naging Associate Editor naman ako. Bilang ganti nagtrabaho ako ng mabuti. Taga-absorb ng utos ng mas nakatataas sa akin. Pero ang kapalit, iba ang kumain ng tinapay na minasa ko hanggang madaling araw sa loob ng maraming gabi na nagpepeste ako sa harap ng kompyuter. Ibang kwento na ulit iyon. Ayan nasa venue na kami. LImitado lamang sa tatlong kategorya ang dapat salihan ng isang partisipante.

Patungo sa Ikatlong Pinto

Patungo sa Ikatlong Pinto

Nagkaroon ako ng isang masinsinang usapan mula sa isang kaibigan. Ipapakilala ko siya bilang ‘Sarah'. Hindi ko siya naging kaklase ni minsan pero masasabi kong magkaibigan kami dahil marami siyang alam sa akin at ako naman din sa kanya. Isang tagpo sa aming pamantasan, hapon bandang ikalawa habang ako’y tahimik at mag-isang nag-aantay ng susunod kong klase. Nakita niya ako at napansin ko siya. Walang imik, di maipinta ang mukha, at ang huli’y tumabi siya sa akin.

“Bakit mo hinahayaang gawin nila sa iyo yan?” panimula ko.

“ Pagkatapos niya ng kolehiyo malaking pagsubok ang haharapin niya.” Matapos ang isang malalim na buntong hininga.

“Kaya hinahayaan mo sila kahit mali?”

“Oo. Dahil doon sila masaya.”

“Masaya na saktan ka!” sagot ko na may halong inis.

Ilang sandali din kaming natahimik mula sa pinag-usapan. Pinilit kong buhayin ang naantala sanang kamustahan. Maliit lang ang College of Engineering para hindi magkita ang mga magkakaibigan pero seryosong matagal ko na rin siyang hindi nakakausap. Kung sabik kang makausap ang taong alam ang saloobin mo, iyon ang naramdaman ko ng mga panahon na iyon. Isang wala pa ring buhay na pag-uusap ang umaandar ng mga oras na iyon. Pareho kaming nakatingin sa mga kapwa mag-aaral sa aming harapan na masaya kasama ang mga kaibigan nila.

“Sa tingin mo masaya talaga sila?” tanong ko sabay tukoy.

“Pilit lang pinangingiti ng isang babae ang sarili niya. At alam ko nasasaktan pa rin siya.”

“Saan siya nasasaktan?”

“Hindi ko alam dahil magulo ang puso niya.”

Sandali nagkaroon ng katahimikan. Natawa ako sa sinabi niya. Nahiwagaan siya dahil wala nga namang nakakatawa sa mga nabanggit niya.

“Eh ako, hulaan mo na ako!”

“Anong huhulaan ko? Magtanong ka ah.”

“Anong magiging ako sa hinaharap?”

“Ang tanong, kaya mo pa ba?”

“Saan? Sa pag-aaral, pag-ibig,o buhay?” tanong ko.

“Yung huli. Nakikita ko ang pagsuko sa iyo.”

Patungo sa Ikatlong Pinto

Patungo sa Ikatlong Pinto

Nagkaroon ako ng isang masinsinang usapan mula sa isang kaibigan. Ipapakilala ko siya bilang ‘Sarah'.  Hindi ko siya naging kaklase ni minsan pero masasabi kong magkaibigan kami dahil marami siyang alam sa akin at ako naman din sa kanya. Isang tagpo sa aming pamantasan, hapon bandang ikalawa habang ako’y tahimik at mag-isang nag-aantay ng susunod kong klase. Nakita niya ako at napansin ko siya. Walang imik, di maipinta ang mukha, at ang huli’y tumabi siya sa akin.

“Bakit mo hinahayaang gawin nila sa iyo yan?” panimula ko.
“ Pagkatapos niya ng kolehiyo malaking pagsubok ang haharapin niya.” Matapos ang isang malalim na buntong hininga.
“Kaya hinahayaan mo sila kahit mali?”
“Oo. Dahil doon sila masaya.”
“Masaya na saktan ka!” sagot ko na may halong inis.

Ilang sandali din kaming natahimik mula sa pinag-usapan. Pinilit kong buhayin ang naantala sanang kamustahan. Maliit lang ang College of Engineering para hindi magkita ang mga magkakaibigan pero seryosong matagal ko na rin siyang hindi nakakausap. Kung sabik kang makausap ang taong alam ang saloobin mo, iyon ang naramdaman ko ng mga panahon na iyon. Isang wala pa ring buhay na pag-uusap ang umaandar ng mga oras na iyon. Pareho kaming nakatingin sa mga kapwa mag-aaral sa aming harapan na masaya kasama ang mga kaibigan nila.

“Sa tingin mo masaya talaga sila?” tanong ko sabay tukoy.
“Pilit lang pinangingiti ng isang babae ang sarili niya. At alam ko nasasaktan pa rin siya.”
“Saan siya nasasaktan?”
“Hindi ko alam dahil magulo ang puso niya.”

Sandali nagkaroon ng katahimikan. Natawa ako sa sinabi niya. Nahiwagaan siya dahil wala nga namang nakakatawa sa mga nabanggit niya.

“Eh ako, hulaan mo na ako!”
“Anong huhulaan ko? Magtanong ka ah.”
“Anong magiging ako sa hinaharap?”
“Ang tanong, kaya mo pa ba?”
“Saan? Sa pag-aaral, pag-ibig,o buhay?” tanong ko.
“Yung huli. Nakikita ko ang pagsuko sa iyo.”

Napatahimik na naman ako sa mga sinabi niya. Nakatingin siya ulit sa akin. At ako nama’y nakatingin sa kawalan. Bigla kong sinariwa ang layunin ko. Naramdaman kong may punto nga naman siya. Hindi pwedeng umayaw. Napagtanto ko na hinihiling niya na ipagtapat ko ang saloobin ko para mapagaan ito. Kaya binuksan ko ang sarili ko sa kanya at nag-kwento.

“Alam mo may third eye yata ako.” Muling pag-uumpisa ko.
“Alam ko. Pero di mo nakikita lahat dahil hindi mo sila hinahanap.”
“Sinong sila?” ang naging tanong ko.
“Ang mga naliligaw. Mga taong pumasok sa ikatlong pinto.” Muling sagot niya.
“Minsan nga sana hindi ko na lang sila nakikita. Nakakatakot ang pakiramdam na laging may nakatingin sa iyo. Tataas ang balahibo mo. Pero mukhang mapagsasanayan ko rin ata. Eh kung lubus-lubusin ko na lang. Ipabukas ko kaya ng tuluyan. Hahaha” Hindi ko pinagtuunan ng pansin ang ikalawang sinabi niya noon.
“Ikaw ang bahala. Ako anino lang ang nakikita ako. Hugis, pigura, at silhouette lamang.”
“Alam mo, bago mamamatay tatay ko, napanagimpan ko ang nangyari dalawang araw bago noon.”
“Oh? Paano nangyari iyon?” sagot niya.
“Ewan. Pero pareho rin ang nangyari ng mawala ang dalawang lola ko at ang tito ko.”
“Nakakatakot ang kakayahan mo. Dapat kapag ganyan sinasabi mo mismo sa tao ang mangyayari sa kanya at nang malihis.” Sagot niya na may tonong nag-aalala.
“Ganun ba yun? Parang kasalanan ko pa tuloy.”
“At nakakatakot ang ganyang pakiramdam.” singit ko.
“Parang sa iyo din. Nakakatakot. Nalalaman mo ang kapalaran ng iba pero ang sarili mo wala kang ideya. Hindi ba hindi patas iyon?”
“Pareho lang tayo sa mga doktor at barbero. Hindi natin kayang gamutin o gupitan ang mga sarili natin. Kailangan natin ang isa’t-isa.” Pangangatwiran niya.
“Naniniwala ka ba sa Diyos? Personally?” Pag-iiba ko.
“Tumingin na lang tayo sa paligid at hayaan natin na ang mundo ang mangumbinsi sa atin.”
“Eh para saan ang kamatayan?”
“Kapanganakan para sa tunay na buhay.” Sagot niya muli.

“Alam mo sa oras na humiwalay ang tao sa katawan niya, mapupunta siya sa isang lugar na may tatlong pintuan. Ang unang pinto ay daan patungo sa mainit na lugar. Magpakailanman kang masusunog at makararamdam ng hapdi na dulot ng paso sa katawan na pumupunit sa kaluluwa mo sa bawat liyab ng apoy ngunit hindi magmamaliw ang sakit. Gapatak na tubig ay ipagpapasalamat mo na.

Ikalawang pinto naman ay patungo sa langit. Isang lugar na kung saan ang lahat ay masaya at nagmamahalan sa piling ng may-ari ng kalawakan.”

Sandaling naudlot ang kwento niya. Napansin niyang napatahimik ako at pinilit na inobserbahan at inintindi ang iniisip ko.

“Eh yung ikatlo at huli? Purgatoryo?”
“Hindi. Iyon naman ay patungo sa daigdig. Magiging isang nilalang tayo na hindi na nakikita ng mga ordinaryong tao. Magpakailanman kang lagalag. Isa-isa mong makikita ang pagkawala ng mahal mo sa buhay. Makikita mo ang dalamhati ng mga tao, hinagpis, kalungkutan, kasiyahan, at kasamaan. Isipin mo, para kang nakakulong sa isang kwarto na maraming telebisyon na ipinakikita ang mga nangyayari sa tao ngunit ang magagawa mo lamang ay pagmasdan at panoorin ang mga ito. Masakit hindi ba? Parte ka ng pagkasira dahil hindi mo napigilan ang mga ito.”

“Oo nga. Napakasakit. Iyan pala ang ikatlong pinto. Nakakatakot.” Sagot ko. Kasunod ang mahabang katahimikan sa gitna ng magulong eskwelahan. Alam niyang nabigla ako sa mga sinabi niya. Halos tumulo ang aking mga luha dahil sa sobrang kalungkutan ngunit pinilit ko pa ring balewalain ang naghuhumiyaw kong damdamin. Muli kong sinimulan…

“Kaya pala may mga ligaw na kaluluwa. Malalaman mo ba kung saan mapupunta ang mga tao?”
“Sarili niya lang ang may alam.”
“Paano mo nalalaman ang mga tungkol dito?”
“Hindi ko din alam. Basta napupunta na  lang sa isip ko. Kahit na yung mga bagay na sinasabi ko sa iyo ay bigla ko na lang naiisip.”

“Ano ang gagawin ko? Hanggang saan ang mararating ko?”
“Kung hanggang saan ang gusto mo. Tao lang ang nagtatakda ng kanyang patutunguhan. Kung magiging iba ba siya o tutulad na lang sa iba.”
“Eh paano ang magiging buhay ko sa hinaharap? Matagal pa ba ako?”

Ngiti ang naisukli niya. Hindi niya masagot ang tanong ko. Bakas ko sa mata niya ang kasagutan ngunit pilit na itinatago ito. Siguro nga maigsi lamang. Madali lang naman kasi magsabi ng 'oo' kapag totoo eh. Ngunit para sa akin hindi na importante iyon. Ang mahalaga'y ang aking patutunguhan. Mahirap maglakbay sa dagat at magpaanod sa alon kung ikaw mismo hindi alam kung saang direksyon ka papanig. Natapos ang usapan namin ng biglaan dahil sa oras na noon ng aking klase. Iniwan ko siya sa lugar na kung saan nabalot ng pangamba ang magulo kong puso. Matapos ang pangyayaring iyon, paulit-ulit umikot sa aking isip ang mga napag-usapan namin. Ganun ba talaga ang mundo? Ang hirap palang intindihin at akapin ang katotohanang nakahain kasama nito. Ngunit tulad ng laging kong sinasabi sa isip ko tuwing ako’y nasasawi, kailangan kong tanggapin ang nakatakda sa akin. Kailangang tanggapin na ang isang paru-paro sa gubat na pagkatapos niyang kumawala sa supot niya ay pitong araw lamang ang ilalagi niya. Maigsi kumpara sa kagandahang taglay niya. Maigsi para paghandaan ang buhay na maaring sumalubong sa kanya pagdaan niya sa ikatlong pinto.

Carlo Hernandez Andrion
11.13.2009
http://caloycoy.blogspot.com

Ang Duyan at ang Lalaking Madalas Natutulog Roon

Ang Duyan at ang Lalaking Madalas Natutulog Roon

Matagal na rin akong hindi sa nagawi sa parteng likod-bahay namin. Inabot na rin marahil ng taon. Tila isang matamis na panaginip na nagbabalik nang masilayan ko ang duyan. Ngunit tulad ng ibang ala-ala na marahas na bumabalik sa balintataw, mapait na muling isipin ang mga masasayang kahapon. Dumako ako sa isang kubo. Kubo na tayo ng isang lalake matagal na panahon ang nakalilipas. Natunghayan ko pa rin ang duyan na naroon. Ginawa niya upang pahingahan para sa nakakapagod na gawain sa kabukiran tuwing tirik ang araw sa hapon. Tama. Magsasaka siya. Matagal niya na ring ginugol ang buhay niya upang sakahin ang minanang lupain sa kayang ama. Dahil sa wala nang iba pang makakapagbigay ng atensiyon upang sakahin iyon, napunta sa kanya ang responsibilidad. Marami silang magkakapatid, nakararami ang babae, at ang mga kapatid naman na lalake’y nasa ibang lugar, may sariling pamilya, at may kanya-kanyang trabaho na wala nang kaugnayan sa pagsasaka.

Naaalala ko sa pagsapit ko sa kolehiyo, madalas ko siyang maabutan na natutulog roon. Sa duyan na gawa sa hinabing matitibay na lubid na tahimik at mahimbing na nagpapahinga. Madalas kasi na maaga ako nakakauwi noon sa hapon. Pagbaba ko ng bus, didiretso ako sa tarangkahan ng aming bahay. Sarado ang pinto sa harapan. Walang tao. Kaya sa likod naman ako dadaan. Naroon ulit ang lalakeng nakahiga sa duyan. Tulad ng parati kong ginagawa, tutuloy ako sa kanya. Dahil madaling magising agad niyang iaabot ang kanang kamay niya sa akin. Aabutin ko at magmamano. Ngingiti siya at kakamustahin ang isang araw na nagdaan malayo sa kanya. Sasagot ako. Tahimik at piling salita ang lumalabas. Pero kahit anong tipid ko sa sagot , tila nabubuhay ang loob niya sa bawat kwento ko.

“Kamusta ang eskwela?” Mainit niyang pagbati. “Ayos naman po.” Kasunod ang aking pagbuntong-hininga. Mataman niya akong tinignan na tila ba sinusuri. Sandaling panahon din akong hindi nakaimik dahil sa pag-antay ko ng sagot niya. “Kung hindi ka masaya sa ginagawa mo, iwan mo. Sundan mo kung saang daan ka masaya. At susundan ka ng tagumpay.” Namangha ako sa sinabi niya. Nalaman niya ang saloobin ng isang kabaatang malayo sa edad niya. Kung paano niya nawari, di ko na nalaman pa. Araw-araw na ganoon ang nadaratnan ko. Paulit-ulit. Umiikot-ikot lamang ang pangyayari. Hindi ko maipaliwanag kung gaanong tiyaga ang naibubuhos niya para sa sakahan. Bakit niya pa rin ipinagpapapatuloy ito? Nagtapos naman siya ng Agham Pampulitika ngunit lubos niya pa ring mahal ang pagsasaka. Nabalitaan ko rin na may nag-aalok na bilhin ang lupa mula sa kanya, ngunit tinanggihan niya ito. Hindi ko alam ang dahilan. Siguro hindi ko pa siya talaga ganun kakilala ng lubusan.

Lumipas ang dalawang taon. Sariwa pa rin ang mga pangyayari. Pareho pa ring naroon ang duyan, nag-iba na nga lang ang panahon. Iba na ang oras ng pag-uwi ko. Madalas na akong gabihin at tanghali na kung pumasok. Lumipas na talaga ang maraming oras at nasayang ang pagkakataon. Karamihan ng mga ito ay ang mga bagay na hindi ko na maibabalik pa. Di ko na ulit mararanasan. Nangungulila ako sa panahon na naroon pa ang lalaking nakahiga sa duyan. Mabigat ang pasanin ko at wala na rin ang maalam na lalaking laging nagpapayo sa akin bago pa man ako magbuhos ng saloobin. Wala na talaga siya sa paborito niyang duyan. Hinanap ko siya. Hinanap ko ng buong puso ang lalaking nasa duyan sa kawalang naiwan niya.

Tumungo ako sa bagong lugar kung saan siya nanatili. Masukal ang daan patungo roon. Tahimik at malayo sa tirahan ng iba pang kakilala niya. Puno ng mga natuyong dahon ang paligid na sa bawat pagyapak ko ay naglilikha ng ingay na gumigising sa katahimikang nakahimlay sa lugar na yaon. Magulo ang bagong lugar niya. Makipot at pasikot-sikot ang daan. Hinanap ko siya. Ang pangalan niya, ang lugar niya, at ang pagkatao niya. Ilang minuto rin ang naitagal ng aking paghahanap sa kanya. Natagpuan ko na rin siya. Nginitian ko siya. Di na siya umimik pa. “Maraming salamat po sa lahat.” Sumunod na ang aking pagluha. Gusto ko siyang yakapin ng mahigpit. Kahit na minsan lang sana. Masakit dahil hindi na namin maaaring gawin pa iyon. Tahimik ang paligid. Napakatahimik. Matagal rin ako naglagi sa piling niya at ang katahimikang kasama niya sa nakalipas na dalawang taon. Naupo ako sa damuhan habang nakaharap sa kanya. Dala ng puno ng narra ang malamig na amihan. Masarap sa pakiramdam na tila ba’y niyakap niya ako mula sa kawalan. Hindi tulad ng mga nagdaang panahon, iba na ang sigla ko sa pagku-kuwento sa kanya sa nakalipas na dalawang taon, marami akong naibahagi sa kanya ng mga oras na iyon, ngunit mas marami ang di ko naibahagi sa kanya. Dala na rin siguro na mahabang paghihiwalay namin at iksi ng panahon upang magkasama ulit. Patapos na ang araw. Magdidilim na. Sasapit na ang pag-aagawan ng liwanag at dilim. Pinakamasakit dahil kailangan ko nang magpa-alam sa kanya.

“Oo nga po. Sinunod ko ang payo niyo sa akin nung madalas pa kayo sa duyan noon.” Unti-unting tumutulo ang luha ko kasabay ang unti-unting pagbagsak ng mga tuyong dahon ng narra sa aking harapan na sumusuray sa malamig na ihip ng hanging amihan. Sa puntong iyon, noon ko naintindihan ang ibig sabihin ng salitang pangarap. Ang pagpapahalaga sa iyong malinis na kagustuhan at ang pag-aalay ng pag-ibig at dedikasyon sa bawat hakbangin mo. Hindi ko pa pala siya ganoon kakilala. Hindi dahil ayaw niyang ipakilala ang sarili niya kundi dahil hindi ko lang siya hinayaan na magpakilala. Pero sa nakalipas na dalawang taon, meron akong natutunan sa kanyang kawalan. Ang paghihintay. Matagal, ngunit puno ng pag-asa na kami’y magkausap pa muli. Ngunit meron ding mga bagay na hindi na nalulunasan pa ng paghihintay. Hindi na siya ang dating lalaking nakikita ko madalas sa duyan noon.

Tinapos ko ang ulilang naramdaman ko sa nakalipas na dalawang taon sa mga salitang sinabi ko. “Maraming salamat at huling paalam sa iyo…” Hindi ko na naituloy pa. Tumalikod na ako sa kanya at patuloy na umalis. Dumaan muli sa masukal na lupa na puno ng tuyong dahon ng narra. Gusto ko siyang kausapin ulit. Ngunit ayaw ko ng bumalik pa. Lumingon ako at humarap ako sa lugar na aking pinanggalingan ng araw na iyon. Humarap ako sa puntod niya at nagpaalam ng “Hanggang sa muli, Tatay!”


Carlo Hernandez Andrion
11. 10. 2009
http://caloycoy.blogspot.com

Ang Duyan at ang Lalaking Madalas Natutulog Roon

Ang Duyan at ang Lalaking Madalas Natutulog Roon

Matagal na rin akong hindi sa nagawi sa parteng likod-bahay namin. Inabot na rin marahil ng taon. Tila isang matamis na panaginip na nagbabalik nang masilayan ko ang duyan. Ngunit tulad ng ibang ala-ala na marahas na bumabalik sa balintataw, mapait na muling isipin ang mga masasayang kahapon. Dumako ako sa isang kubo. Kubo na tayo ng isang lalake matagal na panahon ang nakalilipas. Natunghayan ko pa rin ang duyan na naroon. Ginawa niya upang pahingahan para sa nakakapagod na gawain sa kabukiran tuwing tirik ang araw sa hapon. Tama. Magsasaka siya. Matagal niya na ring ginugol ang buhay niya upang sakahin ang minanang lupain sa kayang ama. Dahil sa wala nang iba pang makakapagbigay ng atensiyon upang sakahin iyon, napunta sa kanya ang responsibilidad. Marami silang magkakapatid, nakararami ang babae, at ang mga kapatid naman na lalake’y nasa ibang lugar, may sariling pamilya, at may kanya-kanyang trabaho na wala nang kaugnayan sa pagsasaka.

In Just One Vote

In 1645 one vote gave Cromwell control in England.

In 1649 one vote decided the execution of Charles I of England.

In 1776 one vote gave America English instead of German as a language. Now it's the world's.

In 1868 one vote saved Andrew Jackson from impeachment.

In 1923 one vote made Hitler leader of the Nazi party.

In 1981 Nahau Rooney won the Manus election by one vote.

In 2001, one vote decided the Senate of the Philippines not to open an envelope that was said to contain incriminating evidence against the president. The final vote was 11-10, in favor of keeping the envelope closed.

In 2010, one vote can make a change, start up the progress, and make a history for the Philippines.

Every vote count. It is our duty to choose the  best person to lead and serve the country.

---
Adapted from: Christopher Notes
For: http://caloycoy.blogspot.com
Carlo H Andrion
Oct. 24, 2009

Sabi ni Tatay Ipagpatuloy ang Pagsusulat, Pero Nasaan si Tatay?

Sabi ni Tatay Ipagpatuloy ang Pagsusulat, Pero Nasaan si Tatay?

Ika-tatlo na ng umaga. Kalagitnaan ng kahimbingan ng mga kasambahay ko sa pagtulog. Humihilik si Kuya, nagsasalita habang tulog si ikalawang Kuya. Nakahiga na sa paanan ng kama si Bunso. Kina unica hija at Mama, tahimik ang kwarto nila. Mahimbing silang nagpapahinga. Tahimik ang gabi. Napakalamig, ngunit nakasindi ang bentilador. Malamok kasi. Baka daw magka-leptospirosis ako sabi ni Insan. Di na ako umangal n’on, ang mahalaga’y nag-alala siya sa akin. Oktubre na, at animnapu’t walong araw na lamang ay ang kapanganakan ni Hesus, petsa na itinakda ng tao. Kung ano ang batayan, Malay ko ba? Di pa naman ako buhay noong panahon na iyon.

Pero kung babalik tayo sa intro ko: Ano ang naiisip mo kapag ang isang lalake e gising pa sa kalagitnaan ng wee hours? Walang bastusan dahil matino ako. Hindi ako nagpupuyat para lang maglaro sa facebook (barn buddy, ffs, rc, o fv). Kung di mo alam yung nasa parenthesis hindi talaga tayo naglalaro n’on. Isa pa, masyadong maiksi ang buhay para lang magsayang ng enerhiya’t panahon sa di kapakipakinabang na bagay. Kung naglalaro ka ng mga iyan, huwag mong iisipin na galit na ako sa inyo (dahil marami kayo). Isipin mo na lang wala kang nabasa tungkol dun. Hindi ba? So, okay na tayo ulit? Ok, prosid!



Hindi ako nagpuyat ng gabing iyon. In pakt, natulog ako ng maaga. Nagising ako ng dahil sa nangingilid na luha at basang unan. Nagkaulirat at pilit inaalala ang nagyari sa aking pagtulog. Hindi ko maaninag. Malabo ang panaginip. Bakit nga ba ako umiiyak ng magising sa oras na tulog ang tao? (except call-center agents, pokpok, at bugaw). Di ko talaga maalala. Ipinaling ko ang ulo ko sa pader. Ayun, may signal na ng kaunti. Nakita ko ang selpon ko, naalala ko na ng makita ko ang wallpaper nito na larawan ni Mama at Tatay gamit ang una kong kamera pon. Ng magkaroon ako, sila ang una kong kinuhanan ng litrato. Masakit! Emosyong bumalot sa puso ko ng maalala ko na ang panaginip. Bago noon, ilang araw na rin ako nangungulila ng makakausap ukol sa mga bagay na hindi nakikita ng iba ngunit nakakaapekto ng higit sa akin. Humihingi raw ako ng payo sa aking tatay, wala ng eksaktong detalye ang pangyayari. Sinabi niya na kung ano ang gusto ko ay ang aking sundin. Kung gusto ko sa kaliwa, pwede daw ako kumanan, pero habang di pa nakakalayo kumaliwa na daw ako kapag gusto ko at habang may panahon pa. Si Tatay talaga, hindi naman siya ganoon sa tunay na buhay. Seryoso siya kapag tungkol na sa kapakanan namin. Di nga lamang ako nakapagpasalamat sa kanya.

Nako, tatlong talata na wala pa tayo sa climax. Mahirap talaga gumawa ng maiksing blogpost. Sa panahon ngayon kasi ang gusto ng Kabataan (karamihan) ay ang mga maiiksi lamang. Maliit na ang attention span nila – sa pagsusulat. Pustahan tayo kung Farmville iyan pagpupuyatan pa! Gusto na ng karamihan yung spoon-feeding. Mga mahilig na sa kowts pero takot sa paliwanag ng teorya. Nakakaasar dahil ang mundo ngayon, ginagawa ng bano ang mga tao sa mga bagay na dapat ay pinag-iisipan ng husto. Sabi nga ni Pareng Bob, dumarami na ang mga walang ginagawa kesa sa mga gumagawa ng wala. Ang tao ngayon ay bulag na, sarado ang isip, at bingi. Ngunit ingat ka dahil kung ano ang kakulangan nila sa tatlong naunang sensorya e siya namang bawi nila sa bibig. Tama! Puro salita na lamang tayo. Kaya naman (insert expletive word) na ng tao ngayon. Napansin mo bang di magkakaugnay ang mga tinutukoy ng talata? Ayos lang iyan. Huwag kang mag-alala dahil normal ka pa. Isipin mo na lang di mo nabasa ulit ang ika-apat talata.

Bago ang panaginip na iyon, ilang gabi na ako nagkakaroon ng pangamba sa mga pangarap ko. Alam mo maimpluwensya ang pagkakaroon ng pangarap. Ito ang nagbibigay halaga sa buhay mo. Alam mo ba na ang tao lang ang ginawa ng Dios na may kakayahang mangarap? Kaya kung wala kang konkretong pangarap aba e pag-isipan mo kung ano ka ba talaga. Mahirap ang magin lagalag na walang patutunguhan. Marami akong pangarap, pero ewan ko ba at di ko pinangarap ang affluent living na ikinamamatay pa ng maraming tao! Di ko alam kasi kung saan ako tutungo. Kaliwa ba o kanan?

Kaliwa, lohikal na aspeto ng utak. Matematika, siyensya, at iba pang uri ng aral na nangangailangan ng tamang sagot. Yung may proof, teorya, matibay na rason, at ebidensya. Mga tipong nakakapagpasakit ng ulo. Tipo ng kaalaman na hindi pwedeng isagot ang ‘maybe’. Nakakapagod, nakakaduling at nakakapagpasabog ng utak. Apat na taon na ako sa Engineering at masasabi ko na unti-unti kong natanggap ang malungkot kong kapalaran. Sanamabits!

Kanan, nasa bahaging paggawa ng bagong bagay at ideya. Yung tipong pagkamalikhain. Peynting, isketsing, drowing, desayning, writing, at lahat nga may –ing. Bawal ang kissing, necking, petting, at ang mga kamag-anak pa nila.

Kaliwa ba o kanan?

Ag ko la anta no anto so gawaen ko natan. Nangingirasan ak lan maong ed bilay. Amayamay so nununuten, papasakit, balet no masabiy balon agew, impanswertek ya ta abilay ak ni natan. (Thoughts in Pangasinan language)

Sa ngayon hindi ko alam kung saang daan ako tatahak. Sa kaliwa na kung saan buhay, pera, panahon, at pangarap ang nakataya o sa kanan na sa parehong kadahilana’y napagta-tiyagaan ko pa rin? Sa ngayon, kailangan ko munang gumitna. Kung may pagkakataong pumaling ako sa kaliwa o sa kanan magiging madali lamang para sa akin ito. Pero ang kaibaha’y hindi ko maaabot ang pinaka-kanan at ang pinaka-kaliwa. Gets mo? Ang marapat kong gawin, kelangan ko munang namnamin ang pagkakataong magkaroon ng edukasyon. Pagkakataong maikulong ang aking sarili base sa dikta ng lipunan. Bull crap! Pero kailangan ko rin naman tamasin ang tamis ng kalayaan. Malayaang pagpapahayag ng saloobin ng walang anupamang uri ng pagkondena. Tama! demokrasya. Pipiliin ko ang kalayaan kasama ang sugal na hatid nito. Wala ng libre sa mundo. Lahat ay may kaakibat na sugal.

Tutuloy ako sa pagsusulat. Sana. Kailangan ko ito dahil mababaliw ako kapag hindi ko nailalabas ang emosyon. Wala kasi gustong makinig sa lahat ng bagay na nais kong sabihin sa tunay na buhay. Lahat ay may sariling mundo na tanging ako lamang ang hindi makapasok. Gusto kong magsulat. Gusto ko makinig at mapakinggan. Minsan masarap mabasa ang mga katagang tunay mong likha sa site ng iba dahil sa nagustuhan nila iyon. (Marami sila sa fs, fb, at dito rin). Kahit na medyo nakaka-agrabyado dahil sila ang nakakakuha ng pag-ayon mula sa mga bagay na pinag-isipan ko. Pero ayos lang. Mapagbigay ako huwag lang lulubos. Gusto ko pa matuto at ang mga kaalaman na maidudulot nito. Kung ang bibig nabubulok ilang oras lang matapos ka na hindi makapagsalita, paano pa kaya ang utak?

“Caloooooo-oooy! Papasok ka ba (insert again expletive word) tanghali na!” Panibagong araw na naman kasabay ng panibagong kaisipan. Magsusulat ako, may babasa man o wala. Pero nasaan si Tatay?

***
“I have made this longer than usual because I lack the time to make it shorter.” – Blaise Pascal

RIPPERS ARE LOSERS!
Copyright:
Carlo H Andrion
http://caloycoy.blogspot.com
Oct. 23, 2009

Sabi ni Tatay Ipagpatuloy ang Pagsusulat, Pero Nasaan si Tatay?

Sabi ni Tatay Ipagpatuloy ang Pagsusulat, Pero Nasaan si Tatay?

Ika-tatlo na ng umaga. Kalagitnaan ng kahimbingan ng mga kasambahay ko sa pagtulog. Humihilik si Kuya, nagsasalita habang tulog si ikalawang Kuya. Nakahiga na sa paanan ng kama si Bunso. Kina unica hija at Mama, tahimik ang kwarto nila. Mahimbing silang nagpapahinga. Tahimik ang gabi. Napakalamig, ngunit nakasindi ang bentilador. Malamok kasi. Baka daw magka-leptospirosis ako sabi ni Insan. Di na ako umangal n’on, ang mahalaga’y nag-alala siya sa akin. Oktubre na, at animnapu’t walong araw na lamang ay ang kapanganakan ni Hesus, petsa na itinakda ng tao. Kung ano ang batayan, Malay ko ba? Di pa naman ako buhay noong panahon na iyon.

Pero kung babalik tayo sa intro ko: Ano ang naiisip mo kapag ang isang lalake e gising pa sa kalagitnaan ng wee hours? Walang bastusan dahil matino ako. Hindi ako nagpupuyat para lang maglaro sa facebook (barn buddy, ffs, rc, o fv). Kung di mo alam yung nasa parenthesis hindi talaga tayo naglalaro n’on. Isa pa, masyadong maiksi ang buhay para lang magsayang ng enerhiya’t panahon sa di kapakipakinabang na bagay. Kung naglalaro ka ng mga iyan, huwag mong iisipin na galit na ako sa inyo (dahil marami kayo). Isipin mo na lang wala kang nabasa tungkol dun. Hindi ba? So, okay na tayo ulit? Ok, prosid!

Hindi ako nagpuyat ng gabing iyon. In pakt, natulog ako ng maaga. Nagising ako ng dahil sa nangingilid na luha at basang unan. Nagkaulirat at pilit inaalala ang nagyari sa aking pagtulog. Hindi ko maaninag. Malabo ang panaginip. Bakit nga ba ako umiiyak ng magising sa oras na tulog ang tao? (except call-center agents, pokpok, at bugaw). Di ko talaga maalala. Ipinaling ko ang ulo ko sa pader. Ayun, may signal na ng kaunti. Nakita ko ang selpon ko, naalala ko na ng makita ko ang wallpaper nito na larawan ni Mama at Tatay gamit ang una kong kamera pon. Ng magkaroon ako, sila ang una kong kinuhanan ng litrato. Masakit! Emosyong bumalot sa puso ko ng maalala ko na ang panaginip. Bago noon, ilang araw na rin ako nangungulila ng makakausap ukol sa mga bagay na hindi nakikita ng iba ngunit nakakaapekto ng higit sa akin. Humihingi raw ako ng payo sa aking tatay, wala ng eksaktong detalye ang pangyayari. Sinabi niya na kung ano ang gusto ko ay ang aking sundin. Kung gusto ko sa kaliwa, pwede daw ako kumanan, pero habang di pa nakakalayo kumaliwa na daw ako kapag gusto ko at habang may panahon pa. Si Tatay talaga, hindi naman siya ganoon sa tunay na buhay. Seryoso siya kapag tungkol na sa kapakanan namin. Di nga lamang ako nakapagpasalamat sa kanya.

Nako, tatlong talata na wala pa tayo sa climax. Mahirap talaga gumawa ng maiksing blogpost. Sa panahon ngayon kasi ang gusto ng Kabataan (karamihan) ay ang mga maiiksi lamang. Maliit na ang attention span nila – sa pagsusulat. Pustahan tayo kung Farmville iyan pagpupuyatan pa! Gusto na ng karamihan yung spoon-feeding. Mga mahilig na sa kowts pero takot sa paliwanag ng teorya. Nakakaasar dahil ang mundo ngayon, ginagawa ng bano ang mga tao sa mga bagay na dapat ay pinag-iisipan ng husto. Sabi nga ni Pareng Bob, dumarami na ang mga walang ginagawa kesa sa mga gumagawa ng wala. Ang tao ngayon ay bulag na, sarado ang isip, at bingi. Ngunit ingat ka dahil kung ano ang kakulangan nila sa tatlong naunang sensorya e siya namang bawi nila sa bibig. Tama! Puro salita na lamang tayo. Kaya naman (insert expletive word) na ng tao ngayon. Napansin mo bang di magkakaugnay ang mga tinutukoy ng talata? Ayos lang iyan. Huwag kang mag-alala dahil normal ka pa. Isipin mo na lang di mo nabasa ulit ang ika-apat talata.

Bago ang panaginip na iyon, ilang gabi na ako nagkakaroon ng pangamba sa mga pangarap ko. Alam mo maimpluwensya ang pagkakaroon ng pangarap. Ito ang nagbibigay halaga sa buhay mo. Alam mo ba na ang tao lang ang ginawa ng Dios na may kakayahang mangarap? Kaya kung wala kang konkretong pangarap aba e pag-isipan mo kung ano ka ba talaga. Mahirap ang magin lagalag na walang patutunguhan. Marami akong pangarap, pero ewan ko ba at di ko pinangarap ang affluent living na ikinamamatay pa ng maraming tao! Di ko alam kasi kung saan ako tutungo. Kaliwa ba o kanan?

Tete-a-tete With a Virtualist

Tete-a-tete With a Virtualist

Maraming milagro ang nangyayari sa isang webpage. Lalo na sa ym (yahoo messenger). Isang gabi habang tahimik na nagba-bloghop sa blogspot may nagbuzz sa YM. Tae siya. Sabi na ngang busy sa status nang-aabala pa. Pero dahil malakas siya sa akin, (dahil siguro pro-grammar siya, anti text-talk at kontra sa mga sakit sa ulo na conyo) pinagbigyan ko na rin naman.

<.-.>: Hay! I would like to consume just a bit of your time.

Ako: Me? For what?:)

<.-.>: May itatanong lang ako sa iyo.

Ako: Ano iyan?:))

<.-.>: Ah mali. May mga itatanong lang pala ako sa iyo.

Ako: I suppose marami yan.:))

<.-.>: Dahil marami sisimulan ko na. Answer them briefly ha?

Ako: Bakit ang hilig mo sa “brief”.=))

<.-.>: Kupal ka. Full name?

Ako: Dahil pinagkakatiwalaan kita..

***Last message received on 1:04:56 AM

<.-.>: Bakit may iba pa ba?

Mga Bulok na Pinoy

WARNING:

Pasintabi sa mga maaring mabulabog ang mga konsyensya. Ayos lang na magtaas ng kilay o manggalaiti sa iyong kinauupuan. Pinatunayan mong isa ka sa kanila. Hindi ko gustuhing ipahiya ang mga sumusunod o ipabatid ang alinmang masamang saloobin. Gusto ko lamang ipakita sa "kanila" kung papaano sila nakikita ng isang kapwa niIa Pinoy.

Hindi ko lang maarok ang mga babaeng conyo na nag-uusap sa isang convenience store.

SCENE 1: Meyer's Illusion




: "O-EM-DYiiii!!! I got a kopya of Twilight DVD na na bigay ng Uncle ko from US. You know naman na wala pa naman 'to sa Pinas noh! So I'm gonna make tago this and lagay my name here, I won't pahiram this to anyone."

Maraming Salamat!

Maraming salamat sa nagmalasakit! Isang gabi nakatanggap ako ng e-mail sa cellphone ko galing sa old yahoo account ko dati.

***

The Philippine Blog Awards cordially invites you to attend this year's
Awards Night on Friday, October 9, 2009, five in the afternoon at the
PETA-PHINMA Theater, No.5 Eymard Drive (formerly Sunny Side Drive),
New Manila, Quezon City. As seats are limited, please inform us if you
can come and if you are having a guest with you. Only one guest is
allowed per finalist. Please reply to this invitation by Tuesday, five
in the afternoon Manila time so that we can reserve a seat for you and
for your guest. Dress code is "come as you please."

The Philippine Blog Awards and RockEd are working together on a
focused drive for the victims of typhoon Ondoy. In this regard, we are
requesting for dry clothing, towels, blankets and shoes. These
donations will be collected at the lobby of the PETA-PHINMA Theater
before the program begins. The collected donations will be turned over
to RockEd for distribution to victims of the recent typhoon.

Thank you and see you at the Awards Night.

***

Kasali ako sa Fourteen Finalist para sa 'Commentary Category'. Hindi ko inasahan minsan ito. Maraming salamat sa nag-register para sa site ko na,

http//:caloycoy.blogspot.com

Maraming Salamat!

Maraming salamat sa nagmalasakit! Isang gabi nakatanggap ako ng e-mail sa cellphone ko galing sa old yahoo account ko dati.

***
The Philippine Blog Awards cordially invites you to attend this year's
Awards Night on Friday, October 9, 2009, five in the afternoon at the
PETA-PHINMA Theater, No.5 Eymard Drive (formerly Sunny Side Drive),
New Manila, Quezon City. As seats are limited, please inform us if you
can come and if you are having a guest with you. Only one guest is
allowed per finalist. Please reply to this invitation by Tuesday, five
in the afternoon Manila time so that we can reserve a seat for you and
for your guest. Dress code is "come as you please."

The Philippine Blog Awards and RockEd are working together on a
focused drive for the victims of typhoon Ondoy. In this regard, we are
requesting for dry clothing, towels, blankets and shoes. These
donations will be collected at the lobby of the PETA-PHINMA Theater
before the program begins. The collected donations will be turned over
to RockEd for distribution to victims of the recent typhoon.

Thank you and see you at the Awards Night.

***

Kasali ako sa Fourteen Finalist para sa 'Commentary Category'. Hindi ko inasahan minsan ito. Maraming salamat sa nag-register para sa site ko na,

http//:caloycoy.blogspot.com

---
Best Commentary Blog (Finalists)

ad maiorem Dei gloriam
Alleba Politics
J. R. Ramos Go
Matinong Ehemplo Ng Youth Ehemplo ng Kabataan
Me and My Big Mouth
myepinOy’s bLOG
Pencil Pusher/Number Cruncher
pinoybuzz
riknakem
Splice and Dice
Staedtler <--- ito ang akin.
The Marocharim Experiment
Third Wave
Zzaragoza’s Weblog

Di ko inaasahan ang mensahe. Sorry pero hindi ako makakapunta. At hindi ko alam kung may pag-asang manalo ang hindi nagpunta. Hehe. Ambisyoso. Maraming salamat talaga! Apir! ^_^V

Ang Mabuting Mamamayan

Nakaramdam ang isang kaluluwa ng matinding lamig. Lamig na kung saan sapat nang panginigin ang buto’t kalamnan na nakatikas sa kanyang katawan. Ikalawa ng ikasampung buwan, siyam na taon makalipas ang dalawang-libong taon ng anno domini, ikalimang araw ayon sa kalendaryong Gregoryan, at pitong oras matapos tumapat ang araw sa kanyang kasinagan. Oktubre 2, 2009, Biyernes, ikapito ng gabi,, ayan para mas madali. Kalagitnaan ng pananalasa ng Bagyong Pepeng, (huwag po natin kalimutan ang ‘ng’ at bigkasin ng mabilis) sa Pasipiko. Di pa ramdam ang ulan bagkus hangin ang nadating sa lugar na kung saan isang sakayan ang layo mula sa Araneta. Na-trap ako mula sa pinapasukan ko. ‘Takte! Suspendido na ang klase n’on sa ganap na ikatatlo ng hapon at nagkaroon ng isang napakahabang panalangin ang aming guidance counselor, na naiyak na dahil sa banta sa kaligtasan na maaring maihatid ng bagyo. Lahat ng estudyante, propesor, at mga personel ng aming pamantasan ay lumabas sa open court upang magdasal. Lahat ay nar’on, walang relihiyon noong sandaling iyon, merong lamang isang Dios at iisang panalangin. Pero sa lahat ng drama iyon ang sineryoso ko. Tunay na buhay ang nakataya at malupit na panganib ang kaharap ng bawat tao.

Ang Digmaan ng mga Halimaw

The Battle of the Ogres has yet to come. For there can only be one! Mag-ingat ka sa mga iboboto mo. Isang dosenang rason kung bakit marami ang umaayaw na maging Pilipino. Isang dosena sila ngayon at dadami pa!

||Villar - sipag at tiyaga. Kupit at paipit.

|| Legarda - Eto na naman. Kapag natalo magpa-file ng protest at igigiit na nadaya.

|| Fernando - O well. Isulong ang batas trapiko. Pink na ang kulay ng araw at bituin sa watawat ng Pilipinas. Hindi na rin masama kung sa ikauunlad. Basta "Let's DUET again!"

|| Binay - “Tara na sa Makati!” Utopia na ba ang Makati? I don’t think so.

|| De Castro - “Pag-ibig ang kasagutan! Kabayan” Aanhin ang pabahay kung hindi naman mabili sa mahal?

|| Teodoro - needs improvement. Trapo din ang dating.

|| Villanueva - very hopeful talaga. Di na nadala.

|| Roxas - [insert coin] laglag na ito.

|| Madrigal - Pagkatapos ng “ja-ja-ja-jamby” ano ang susunod kinabukasan? Aanhin namin ang sayaw?

|| Erap - kupal. pagod na ang tao sa iyo. Once convicted and will always be convicted.

Learn Your Own Lessons (The UAAP CDC)

Learn Your Lessons

September 13,2009. Maulan. Walang magawa kaya naghahanap ako ng thrill. Nanood ako ng UAAP CDC 2009 habang nagdo-drawing. Kasama ko ang pamangkin (anak ng pinsan ko at inaanak ko) ko dahil malakas ang ulan at hindi makauwi tumambay siya sa bahay namin. Mataman namin pinanood ang bawat galaw at sayaw ng bawat grupo. S’yempre tulad noong palagi kong ginagawa, nanghuhula ako gaya ng ginagawa ko nang haiskul pa ako.

Ako: Trista sino ang mananalo?

Siya: Wala. Pareho-pareho naman sila.

Ako: Pareho saan?

Siya: *censored

Ako: Kahit isa. Yung sa tingin mo magaling!

Siya: Yung manok!

Ako: Chicken McDo!? (sabay tawa)

Siya: Mang Inasal po iyon Uncle Caloy! (tumawa sabay sampal sa akin dahil sa tuwa)

Ako: *Tumawa lang ako. Hinayaan ko na kasi bata.

Haiku and a Free-verse Poem

In obedience with the trust and request of http://dwytsuerte.multiply.com:

Apology for the hurried composition. For I was into demanding and tiring schedule. But this one's fun. I' was able to apply what I absorbed in my Literature courses. Hope this one helps. These are made while listening music in my phone. One thing I mugged up, Poetry is much of a drudgery than essays for me. =D

Note: This poems are no-brainers. Really!

Mabuhay ang Kalalakihan

Mabuhay ang Kalalakihan

Gusto ko lamang i-aplay yung natutunan ko sa English 101, Developing a paragraph by example. Pero Asa!!! Di ito paragraph. Marahil kutyain mo ako sa mga mababasa mo, pero site ko ito. Opinyon lamang sila. Pero may ebidensya. Ito na siguro ang isa sa mga less sensible sa mga blogs ko
Ang mga sumusunod ay mga naguugnay at nagbibigay uri sa apat na kasarian ng sangkatauhan. Lalake, babae, bakla, at tomboy. Asaan na sila ngayon? Diskleymer, Hindi ako sexist! Marahil maging isa ako sa kanila pero gusto ko lang ipakita ang mundo natin ngayon. Mundo natin na hindi na napagtutuunan ng pansin – minsan.

Lalake:

1.Papa Jesus (astig ang banat)
2.Santo Papa (Ayan pa!)
3.Superb na Imbentor - Newton, Nobel, Leeuwenhoek, Perry, Faraday, Fleming, etc.
4.Magaling na Pinuno – Lalake ang lahat ng naging president ng Amerika
5.Magaling na Piloto – Wright Bros.
6.Magaling gumawa ng Films – Warner Bros., Steven Spielberg (tsubibo ko lang ang una.)
7.Matalinong Propesor – Morris Schwartz (Yung Morrie sa Tuesdays with Morrie)
8.Author – C.S. Lewis, JRR Tolkien, HG Wells, Chaucer, Shakespeare, O Henry etc.
9.Bayani – Jose, Boni, at Shaw (Biro lang yung huli)
10.Astig na Banda – (Simple Plan, Bamboo, at Linkin Park)
11.Engineer na, Architect pa – Gustave Eiffel
12.Astronaut – Armstrong, Hubble, Gagarin etc.
13.Scientist – Boyle, Tyndall, Einstein
14.Thinker – Darwin, Feud, Marx, Jung, Tung
15.Magaling na Doktor – Hayden Kho :-)
16.Writer – Bob Ong, Eros Atalia, Ricky Lee eyc
17.Business Tycoon – Sy, Robinson, Nepomuceno, Ayala, Gozon, Lopez etc.
18.Sportsman – Phelps, Pacquiao, Reyes, Nepomuceno, Woods, Davis
19.Sundalo – Dewey, Taft, Versoza, Lomibao etc.
20.Driver  - Tricycle, jeepney, bus,
21.Kapitan - ship, airplane
22.Photographers
23.Painter – Picasso, Gogh, da Vinci
24.Sculptor - Michelangelo, Raphael
25.Religious Leader – Velarde, Villanueva, at Orbito
26.Composer – Mozart, Debussy, Alcasid
27.Pakana ng kompyuter  at pinakamayamang tao – Gates
28.Tagapagmana ng $ 2.1 Billion sa edad na labingwalo - Albert von Thurn und Taxis
29.Masayahin (Humorist) – Chaplin, Bob Hope
30.Magaling na Hosts – Larry King, TVJ
31.Philosopher – Aristotle, Plato
32.Magnanakaw – Robin Hood, at ang mga naunungkit sa kapitbahay para pang-drugs
33.Imbentor at top user ng drugs
34.Hari at prinsipe (di naman obvious)
35.Sinungaling – Mga Trapo sa TV ngayon
36.May pagka-tsismoso – Mo Twister, Raymond Guttierrez, Anjo Yllana, Joey De Leon
37.Bastos – Willie Revilame
38.Sabungero, karerarero,  babaero, at tanggero
39.Suki sa pelikula ng Seiko Films (Scorpio Nights)
40.  Magaling sa Ispeling (Webster)

Babae :

1.Principal at Titser
2.Nars at taga-pagpaanak, Manghihilot
3.Mambabarang
4.Magaling maglaba at magpalantsa
5.Magaling humawak ng mic. (Magaling kumanta) – Regine, Jaya, Pops
6.Best Actress –
7.Magaling sa uhmmm – KC, Angel, Katrina, Maricar
8.Cover ng mga magazine – Marian, Cristine, Iwa, Maui, Aubrey
9.Masarap magluto
10.Mathematician din – kakaunti pero.
11.Magaling mag-imagine ng di totoo – Rowling, Meyer
12Pauso sa mga siyesta, Madyongera
13. Certified Bungangera
14.Endorser ng napkin – Sarah, Kim, Donita
15.Magaling at seksing  VJ – Sanya,
16.Reader ng Precious Hearts Romance at Subscriber ng Fanatext
17.Bumibili ng HP at Twilight Saga pang-display
18.Ekonomista – Arroyo, Condoleezza Rice, W. Monsod
19.Endorser ng sabong panlaba – Susan Roces
20.Magaling buminggo – Kris Aquino
21.Intrigera – Lolit Solis, Cristy Fermin, Ruffa Guttierrez
22.Simbolo ng Demokrasya – Cory Aquino
23.Simbolo ng Kabaitan – Mother Theresa

Bading:

1.Organizer ng Bikini Open, Beauty Pageant, at Mister Pogi
2.Director – (Mubi at concert) – Joel Lamangan, Joey Reyes, Louie Ignacio, Danny Tan
3.Magaling magpaganda, (Parlorista) – Ricky Reyes, Fanny Serrano
4.Mananahi – Rajo Laurel, Pepsi Herrera, Edwin Tan, Renee Salud
5.Costume Designers
6.Masakit sa tenga ang boses – John Lapus, Boy Abunda, Jobert Sulcadito
7.Suki sa Malate, Parokyano sa Avenida at Baclaran, at tambay sa Recto.
8.Masipag mag-add ng gwaping, at nagpo-post ng mga litratong naka-underwear sa multiply
9.Mahilig sa chupa chups (lollipop)


Tomboy:

1.Maporma, may wheels, at suki ng baby bra with supporter pa.
2.Walang social networking sites
3.Laman ng gym.
4.Merong super duper hot and sexy girlfriend.
5.End of the list.

Paano na lang ang buhay kung wala ang mga talong? Bwahahaha. Just for fun. To react is guilty to laugh sets you free.



Adapted by:
Caloy Hernandez for Multiply.com
Some rights reserved: 16 Aug 2009

Failed Excuse Letters

This is a collection of genuine excuse letters gathered through the web. These are e-mails, real excuse letters sent by parents, including original spelling and grammatical errors which was collected by schools throughout the Philippines. Read and learn from their mistakes. This is a hilarious way to learn. Brace yourselves and laugh out loud.

 

1.         “My son is under a doctors care and should not take P.E. today. Please execute him.”

(O bahala na ang teacher kung paano siya ie-execute. Silya elektrika o firing squad?)

 

2.         “Please excuse Lisa for being absent. She was sick and I had her shot.”

 (Kaya hindi dapat naglalaro ng counter-strike ang matatanda.)

 

3.         “Dear School: Please ekscuse John being absent on Jan. 28, 29, 30, 31, 32, and also 33.”

 (Makaimbento nga ng kalendaryong may 33 days.)

 

4.         “Please excuse Gloria from Jim today. She is administrating.”

(Ano daw???? I can’t get it. )

 

5.”Please excuse Roland from P.E. for a few days. Yesterday he fell out of a tree and misplaced  his hip.”

 (Tulungan natin sila, Hanapin natin!)

 

6. “John has been absent because he had two teeth taken out of his face.”

(Galing! Nasa mukha niya ang gilagid.)

 

7. “Megan could not come to school today because she has been bothered by very close veins.”

(Baka varicose veins ‘yan? Huwag kasi dapat lumalapit kahit kanino eh.)

 

8. “Chris will not be in school cus he has an acre in his side.”

 (Ayos ah, may measurement ang side.)

 

9. “Please excuse Ray Friday from school. He has very loose vowels.”

 (Aaah, eee, iii, ooo, uuu,)

 

10. “Please excuse Pedro from being absent yesterday. He had (diahre)(dyrea) -(direathe) the shits.” [words in parentheses  were crossed out.]

 (LBM na nga lang eh. Mas madali pa.)

 

11.” Irving was absent yesterday because he missed his bust.”

(Never knew na detachable na pala ang dibdib.)

 

12.” I kept Billie home because she had to go Christmas shopping because I dont know what size she wear.”

(Paano siya magsho-shopping kung iniwan mo siya sa bahay?)

 

13.” Sally wont be in school a week from Friday. We have to attend her funeral.”

 (Mabuhay ang Patay! Long-live the dead.)

 

14. “Please excuse Jason for being absent yesterday. He had a cold and could not breed well.”

(Ano ba siya palahian?)

 

15. “Gloria was absent yesterday as she was having a gangover.”

 (Huwag kasi magpa-party sa Malate ‘pag may pasok kinabukasan.)

 

16. “Maryann was absent December 11-16, because she had a fever, sore throat,headache and upset stomach. Her sister was also sick, fever and sore throat,her brother had a low grade fever and ached all over. I wasnt the best either, sore throat and fever. There must be something going around, her father even got hot last night.”

 (Telenovela.- Bow. Makuwento siya ha. At sa totoo lang may family history sila ng sakit.)

 

17. “Please excuse Jennifer for missing school yesterday. We forgot to get the Sunday paper off the porch, and when we found it Monday, we thought it was Sunday. “

(Panalo! Kung ganito lang kadali magrason.)

 

18. “My daughter was absent yesterday because she was tired. She spent a weekend with the Marines.”

(Kawawa naman yung anak niya, napagdiskitahan ng Marines.)

 

19. “Please excuse Burma, she has been sick and under the doctor.”

(Ano ginagawa niya sa ilaim ni Dok?)

 

20. “Carlos was absent yesterday because he was playing football. He was hurt in the growing part.”

(Iniisip ko kung aling growing part iyon.)

 

21. “Please excuse my daughter, Cecilia Diaz, for being absent in your class because her sister got sick; her mother cannot attend to her due to the fact that the father went to Manila to call his sister who is a nurse but who was sent to a seminar in Cebu; so the father decided to call his mother but she was on vacation in Antipolo because her granddaughter joined a field trip; finally, the father came home to look for another helper but the helper eloped because her former boyfriend married another.

Thank you very much. Your kind consideration will be highly and deeply solicited.”

(Ayos ‘to, Maayos ang paliwanag.)

 

 

English is the universal language but there are things that better said in Filipino.

 

Adapted:

Carlo H. Andrion
15 Aug 2009
http://caloycoy.blogspot.com

Failed Excuse Letters

This is a collection of genuine excuse letters gathered through the web. These are e-mails, real excuse letters sent by parents, including original spelling and grammatical errors which was collected by schools throughout the Philippines. Read and learn from their mistakes. This is a hilarious way to learn. Brace yourselves and laugh out loud.

1. “My son is under a doctors care and should not take P.E. today. Please execute him.”

(O bahala na ang teacher kung paano siya ie-execute. Silya elektrika o firing squad?)

2. “Please excuse Lisa for being absent. She was sick and I had her shot.”

(Kaya hindi dapat naglalaro ng counter-strike ang matatanda.)

3. “Dear School: Please ekscuse John being absent on Jan. 28, 29, 30, 31, 32, and also 33.”

(Makaimbento nga ng kalendaryong may 33 days.)

Published Opinion: Media is Now a Big Business

AS I SEE IT

MEDIA IS NOW A BIG BUSINESS

Carlo H. Andrion

 
How much time do you consume spending time listening to the radio, watching television, and reading broadsheets? Does it kill your time more than your studying and perhaps your working do? Do you believe of what the media teach more than you parents had to say?

Nowadays, media (i.e.  television, radios, newspapers, tabloids, magazines, and the powerful internet) plays a big role in polishing and honing the public especially the young minds. The media offers twenty-four hours a day, seven days a week in broadcasting and airing information you should need to know and the need-not ones. They have been your favorite entertainers, teachers, and worse your bible. From cartoons for the children, educational programs for the school-ers, teen-oriented shows, reality television, fantasy shows, sci-fi, crime stories, love stories, talk shows, news, and even to those Rated-18 shows. A myriad of entertainment genre has now been available at the click of a remote. Media is everywhere. From the streets, busses and trains, schools, at home, work sphere, and even in wireless communication. All are now being controlled by the media. They keep us in touch with the international and local world. Media was being patronized and prioritized now.

In the seventy’s Philippines, the government’s media inhibition led to finally overthrow the overstaying, unconstitutional, and the overpowered government. That was not an overnight suffering and struggle for the media to broadcast the real score and status of the Philippines that time. The overpowered government took lives of the hundreds of opposing media men and had been controlling the information circulation for a long time. Though media was imbibing the consequences of having a democracy-squandered government, they are being so helpful in that scenario. Delving deeper, how did the media inhibition move the democracy-famished populace? Somehow, because media was the last resort and refuge of the savagery-stricken Filipinos that time, they were finally pissed off which led the peaceful revolution. Whatever commotion and ruckus may arise, it was a total proof how people has been fascinated with the media. They are clinging to it considering their personal beliefs associated with the media. And what is next for the Philippines? We are still clinging to the media hypes and scheme. All illogical things make happen with the power publicity.

In the U.S., the media utilizes gruesome and gory crime stories because that is the stuff that people are more likely to buy. They don’t nurture the viewers with public awareness. Portion that induces rational thinking. They don’t serve them pieces that influences and encourages people to talk or even to raise a question. Questions that may have been beneficial to the viewers seeing the rudiments of relationship between power, rank, and eminence but never had a break to ask. And surprisingly, those identical media manner has now been conquering the Philippine primetime television. I may not need to name those, but to give you a hint, switch your channel to 23. It’s the channel that accommodates imports that Pinoy shows have been succumbing for.  From dawn to midnight you are bombarded with unnumbered foreign-made viewing. And to count Pinoy-made, you can have it in your hands.

Hitherto, Philippine media is still having the compact moral standards – somehow anyhow. The Philippine Government and the Mass Media has been somehow threatened by each other. Having a shame and preempted by each other in their unconscious custom. Fear of being deprived in any sense, in any way, and reserves tacit feats. If they ram with each other, they just pause a little and then recedes. In the zenith of their juxtaposition of who influences the general public more and worse, I will presume that the media disturbs us more.

In communal setting, the media poisons the viewers’ characters somehow if the media obstruct the right thinking. It was sordidly conceptualized that some things which shall be delicately deliberated was brought into mainstream for money-making.  Innumerable bad implications of media conquering were the monopolizing of the media man’s opinion into airwaves. A mogul trying to insist personal beliefs, and opinions to the public labeling it as ‘righteous’. The media hype has now been characterized by the teenage girls’ fascination to superficiality through flirty magazines who serves as their bible and boys who are getting hooked on sexy mags, and films that heightens the breadth and width of their pervert ego. It is now converting the must-treasure conventionality of the early Filipinos into a belligerent and malicious environment. Changing and resetting the norms and creating new fads and shoddier crazes. Relevance has now been being modified, not from the righteous customs but on the eye of the blinded masses.

If I have to reckon the media with, they are powerful. They are influential, commanding, authoritative, controlling, prevailing, dominant, potent, great, mighty, formidable, weighty, mighty, muscular, brawny, sturdy, forceful, hard, violent, robust, formidable, crushing, vigorous, and sinewy. All strong adjectives that may describe them belong to them. But only one adjective prevails elsewhere in the media, they are co-existent with the civilization. They are forever – If we will assume. Thus they are continuing on creating changes, and shiftiness on the relativity of man’s nature to adapt. They give an instant attention. Turning and giving a makeover to some untalented individuals to shine and leaving nothing for the deserving. Reaping the labors form the one who shall have it.  They are merely exaggerating if not saying the right. Whatever is 'hot' they seize for it just for the sake of gaining exclusive advertising contracts and any means of profiting. Money-making is their business, and serving the viewers with the right programming is just an option.
 
Somewhere along the line, I still believe. That someday the mass media will feed me nutritious and not destructive nourishment for my insurmountable famine of curiosity. I highly commend the radical forms of media anyhow who kills the fashion that I have been describing before. Blasphemers as others may foresee, but they have my utmost entrustment. I am still getting rewarded seeing other people killing the fashion. The fashion that almost everyone are getting in to. Media is everywhere, thus their threats will tolerate in the air. Somehow, somewhere along this timeline I still want consider that there are still worthy bunch of meticulous mankind ready to scrutinize what goes and comes around. Of what to take up, swallow in, and digest through. Poison is a poison whenever they’ll put it and we will never know if it is, unless we are ceased.



***
Intellectual Property Rights Reserved:
Carlo Andrion y Hernandez
9 Aug. 2009
http://caloycoy.blogspot.com

Media Is Now a Big Business

How much time do you consume spending time listening to the radio, watching television, and reading broadsheets? Does it kill your time more than your studying and perhaps your working do? Do you believe of what the media teach more than you parents had to say?

Nowadays, media (i.e. television, radios, newspapers, tabloids, magazines, and the powerful internet) plays a big role in polishing and honing the public especially the young minds. The media offers twenty-four hours a day, seven days a week in broadcasting and airing information you should need to know and the need-not ones. They have been your favorite entertainers, teachers, and worse your bible. From cartoons for the children, educational programs for the school-ers, teen-oriented shows, reality television, fantasy shows, sci-fi, crime stories, love stories, talk shows, news, and even to those Rated-18 shows. A myriad of entertainment genre has now been available at the click of a remote. Media is everywhere. From the streets, busses and trains, schools, at home, work sphere, and even in wireless communication. All are now being controlled by the media. They keep us in touch with the international and local world. Media was being patronized and prioritized now.

Desideratum: Bagay na Dapat Gawin

Desideratum: Mga Bagay na Dapat Gawin

Sa tapat ng CSC (College Student Council) Office, nakaupo ako, mag-isa. Hawak ang cellphone, nagba-browse sa dictionary. Kailangang kumain bago sumabak sa giyera.

Ryan: “Pasok ka na nagsimula na ang screening!”

Ako: “Hindi naman ako sasali eh.” Pagsisinungaling ko.

Ryan: “Basta pasok ka na lang daw kapag sasali ka na.”

Ako: ***Di ako nakatiis. Pumasok din ako nang makaalis siya.

Pumasok ako sa CSC Office kung saan gaganapin ang screening. Sanamabits Ang lamig. Parang di yata ako makakapag-isip ng maayos. Then the journey continuous. (Nagsimula ng tumugtog ang Super Mario Theme)

Sa Paglipad ng Maya

Biyernes, ala-syete ng umaga, nagising ako sa dahil sa alarm at sa mga huni ng maya na kumakatok sa bintanang salamin ng aking kwarto. Masakit ang buong katawan, ikaw ba naman ang matulog ng alas-kwatro ng umaga dahil lamang sa pesteng plano ng bahay na yan. Agad akong bumangon. Noon ko na naman naisip na kahit patay katawan ka, kaya mong bumangon basta bukas ang isip mo sa responsibilidad na haharapin mo. Lumabas ako sa asotea, (terrace). Dinama ang sinag ng makulimlim na umaga. Tumingala, iniunat ang braso at binuksan ang mga palad. Iniisip kong yakap ko ang Diyos at sabay nagpasalamat dahil sa panibagong simula sa piling ng mahal kong pamilya.

Ayos! Nakuha ko na ang momentum para simulan ang bagong pahina ng buhay. Naligo, kumain, dumating sa pamantasan bago mag-ikawalo. “Ayos! Maipapasa ko na rin.” Iyan ang naisambit ko dahil umabot sa due date ang bunga ng sakripisyo. Bonus na kapag pinuri pa ito.

SONA 2009: This Made Me Smile

I have been fascinated by the Presidents' courage and superb intelligence. I never admired her like this until I had her SONA last July 27th. And I never imagined those conceited and deluded critics of her that way before. Revealing their selfish goals and political ambitions. I must say that she has been a good president. If not as the bestest. She stood modest and noble. I can't find any other words to describe and appreciate much how much she done in strengthening the country's economy. Bravo for her and long-live Philippines.

Here are her quotable quotes. You can use this as a reference.

"I had not done any of the things that scared my worst critics. “They are frightened by their own shadows.”

" A few days ago Moody’s upgraded our credit rating, citing the resilience of our
economy. The state of our nation is a strong economy
Good news for our people, bad news for our critics"

" I did not become President to be popular. To work, to lead, to protect and
preserve our country, our people, that is why I became President"

" Some say that after this SONA, it will be all politics. Sorry, but there’s more
work"

" I supported the tough version of the House of the Cheaper Medicine
Law, I supported it over the weak version of my critics.
To those who want to be President, this advice: If you really want something
done, just do it. Do it hard, do it well. Don’t pussyfoot. Don't pander. And
don’t say bad words in public."

" At the end of this speech I shall step down from this stage, but not from the
Presidency. My term does not end until next year. Until
then, I will fight for the ordinary Filipino. The nation comes first. There is
much to do as head of state to the very last day"

" As I said earlier, so
far we have been spared its worst effects but we cannot be complacent. We
only know that we have generated more resources on which to draw, and
thereby created options we could take. Thank God we did not let our critics
stop us."

" As the campaign unfolds and the candidates take to the airwaves, I ask them
to talk more about how they will build up the nation rather than tear down
their opponents. (applause) Give the electorate real choices and not just sweet
talk. (applause) Meanwhile, I will keep a steady hand on the tiller, keeping the
ship of state away from the shallows some prefer, and steering it straight on
the course we set in 2001"

" However much a President wishes it, a national problem cannot be knocked
out with a single punch. A President must work with the problem as much as
against it, turn it into a solution if she can"

" There isn’t a day I do not work at my job or a waking moment when I do not
think through a work-related problem. Even my critics cannot begrudge the
long hours I put in. Our people deserve a government that works just as hard
as they do"

" Everything right can be undone by even a single wrong. Every step forward
must be taken in the teeth of political pressures and economic constraints
that could push you two steps back if you flinch and falter. I have not
flinched, I have not faltered. Hindi ako umaatras sa hamon. And I
have never done any of the things that scared my worst critics so much. They
are frightened by their own shadows"

" In the face of attempted coups, I issued emergency proclamations just in case.
But I was able to resolve these military crises with the ordinary powers of my
office. My critics call it dictatorship. I call it determination"

" But I never declared martial law, (applause) though they are running scared
as if I did. In truth, what they are really afraid of is their weakness in the face
of this self-imagined threat"

" I say to them: Do not tell us what we all know, that democracy can be
threatened. Tell us what you will do when it is attacked"

" I know what to do: As I have shown, I will defend democracy with arms when
it is threatened by violence; with firmness when it is weakened by division;
with law and order when it is subverted by anarchy; and always, I will try to
sustain it by wise policies of economic progress, so that a democracy means
not just an empty liberty but a full life for all"

" I have never expressed the desire to extend myself beyond my term.
Many of those who accuse me of it tried to cling like nails to their posts"

" I am accused of misgovernance. Many of those who accuse me of it left me the
problem of their misgovernance to solve. And we did it"

" I am falsely accused, without proof, of using my position for personal profit.
Many who accuse me of it have lifestyles and spending habits that make them
walking proofs of that crime"

" We can read their frustrations. They had the chance to serve this good
country and they blew it by serving themselves"

" Those who live in glass houses should cast no stones. Those who should be in
jail should not threaten it, especially if they have been there"

" Today the Philippines is weathering well the storm that is raging around the
world. It is growing stronger with the challenge. When the weather clears, as it
will, there is no telling how much farther forward it can go. Believe in it. I
believe"

*Thanks to http://adonisjorda.multiply.com for sharing these facts.