12/30/2011

Kabanata 3: Sa Koridor


Nakita kita sa koridor. 
Malayo pa lang, alam ko na na ikaw 'yun.
Para bang anino sa kalagitnaan ng gabi.
Mag-isa ka.
Naglalakad papalapit sa akin.
Magsasalubong tayo.
Bumilis ang tibok ng puso ko.
Mas narinig ko ang pagdaloy ng dugo sa bawat ugat sa aking buong katawan. 
Panay ang dampi mo sa iyong mukha.

12/29/2011

Tsaa at Kamalian

Wala na naman akong nagawang tama ngayong araw. Puro kamalian. Namumuro na ako. Lagi akong taya. Laging talunan.

Kailangan kong mag-isip. Nasasayang ang panahon sa paggawa ng mali. Nauubos ang pagkakataon.
Uminom ako ng tsaa.

Mainit. Mapait. Nakakapagpagising ng damdamin. Pinapagaan nito ang aking dungan.
Napagtanto ko na may kabuluhan ang buhay --- kalakip na ang paggawa ng mali at pagiging talunan.

Bukas gagawa uli ako ng mga mali. Pipilitin kong gumawa kahit, kamalian. 

Marahil mas mabuti na iyon kesa sa gumawa ng wala. 

12/21/2011

Nadurog Ang Puso Ko

Disyembre 18, 2011

3:31 p.m., Balintawak



Sumakay ka. Binigyan ng tingin, hanggang sa humulagpos ka patungo sa likuran ng bus. Pumanaog muli ang sasakyan, doon kasama na kita. Tinahak natin ang NLEX. Wala akong katabi sa upuan. Wala akong kasama sa paglalakbay.


3:40 p.m., Camachile

Inaaliw ko na lamang ang aking sarili. Empty batt na ang cellphone ko, kaya hindi na ako makakapagpatugtog ng mga tracks ng The Beatles. Ayaw ko pa rin namang basahin ang libro ni Chuck Palahniuk na dala ko. Ayaw kong magmukhang intelektwal sa loob ng bus. Sa malamig, at matamlay na atmospera ng bus.  

4:01 p.m. NLEX-Bocaue

Umusod ako bahagya papalapit sa bintana. Sa center island ng NLEX, naaliw ako sa mga damong sumasayaw sa hangin na dulot ng matulin na Five Star Bus sa unahan natin. Parang alun-alon lang sa dagat --- gumagalaw, sumasayaw, naglalakbay. Pareho silang may pinatutunguhan. Parehong nakikibaka sa panahon.

4:27 p.m., Mabalacat

12/05/2011

Kabanata 2: Maikling Kwento

Ito marahil ang sequel ng kwentong ayaw ko pang tapusin.



Puso ang Lumikha ng Kaguluhang ito


Disyembre 5, 2011 (7:13:19 p.m.)

Caloy: Bakit ka umiiyak kanina?
Ikaw: Cnu ngsbi?
Caloy: Nakita kita. Lalapitan sana kita. Papunta ka sa mga kaklase mo. Anong nangyari?
Ikaw: Gsto nga dn kta pntahan nun kso d kta nkta.
Caloy: Dahil ba yan sa %^&*$ %&@$? Pinagalitan ka ni @#$!?
Ikaw: Hnd. Pinahiya ako ni *^!&%$*@.
Caloy: Bakit naman? Bakit niya nagawa iyon sa iyo? Grabe naman siya.
Ikaw: .........
Caloy: Anyway, kung di mo kaya magkuwento, ayus lang. Basta you can talk to me, always, anytime.
Ikaw: ........
*End of the story*

Lofty



Bend, not break. (Dasol, Pangasinan | December 21, 2010)

12/04/2011

Ibong Adarna and the Chronicles of Memories

They were waving at me as I continue my walking. They smiled, like it was the best smiles I have ever seen from them. It was so vivid that I almost imagined that dream was real. But I just don't know if those were of hello's or goodbye's.


I dreamed of walking last night. In a lengthy, and straight road I found myself wandering through the course of it. Along with it, I found the memories of the past, imparting the people by the roadside who came and went away in my life.


I was eleven when I entered high school. And high school introduced me the concept of 'jungle' in the pool of human beings. It was, and will always be.


The Chronicles of Berbanya. Like graphite on paper, some memories do fade. 


One of the most memorable memories I had in high school is the "Ibong Adarna". We had the play of it for our Filipino subject. There are 40 students in the class, and 28 of it were girls. We belong to the Special Science Class where the scarcity of males is very prominent. If that is so, I do not know why. The story needs at least four male characters to be ran on a sensible storyline. But our group had only three. So the one very lucky girl in our group played the role of Don Fernando, the father. I played the role of Don Diego, the second son, like the 'middle' sibling in real life. Gerard Jake played the role of the youngest don, Juan and James Al as Pedro.

12/02/2011

For a Cup of Coffee



A lady pretending to be a courtier tried to save her 'servant' in the latter-day France, an old man who is unscrupulous and was chained, and doomed to be sold in America as a slave and approached the coachman for the release. "I wish to address the issue of this gentleman. He is my servant and I am here to pay the debt against him." said she.  
"You're too late, he's paid for." retorted the man.  
"I can pay you 20 gold francs." the lady insisted. 
But the coachman seemed to ignore the lady. Never giving up hope, the lady grabbed the donkey's sheaf and said "I demand you release him at once or I shall take this matter to the King." 
"The King is the one that sold him." said he. The coachman was right. The slave is now the property of foreign land who bought him.  
The woman denounced that 'he' is not property at all, and that it is ill-mannered to chain people like chattel. For the nth time, the lady demanded the release for the old man. But the coachman, which also happened to be the 'middle-man' in layman's term harangued her, "Get out of my way!".

12/01/2011

Thanks, again

Philippine Blog Awards 2011


For the second time around, thank you, thanks Kuya Andrew for the nomination. Now, at least this year, I didn't do it for myself. 


To some friends, who kept on visiting this blog these past months, I have tried so many times to close this blog, yet here I am again, and there you are, again, dudes and dudettes.


To all other visitors, thank you for reading, even most of the time your presence are not that appreciable. Magparamdam lang kayo.

11/30/2011

I Held Her Breasts*

On a windy night of December, when the moon shines like a sun, I was walking, holding a pail when I saw her, I saw her standing near the tree. I ran towards her, but she was trying to move away. 
I grabbed her, but she resisted. I struggled for her, and now she is in my arms. 
I asked her to come with me. But she didn't oblige. I have no other option, she's resisting, so I immured her. 
After a while, I caught myself thinking of doing it with her. I am excited. And I have been very aggressive with her. But what can I do? She is the most full-grown, and most matured. 
I couldn't wait any longer. And the most-awaited moment is now only a grasp away. I let her lie, in the stalks but just like before, she is again resisting. Sure. I can manage to do it while both of us are standing. I just need to bend a little so that I can obtain the best position.

11/28/2011

Ayos lang naman

X: O kamusta Diliman?
Y: Ayos lang.
X: Musta ang grades?
Y: Ayos lang. Mayroong uno, 1.5, 1.75, at dos. Dos ako sa English eh.
X: Ok lang 'yan. Musta Krus na Ligas?
Y: Ayos lang din. Kung no lang yung dati na nakita mo.
X: Eh yung mga kasama mo sa kwarto? Di ba apat kayo?
Y: Oo. Hindi naman umuuwi yung bumbero dun e. Tamabakan niya lang ng gamit.
X: E yung isa sa Engineering?
Y: Yung taga-Mandaluyong?
X: Oo yata? Siya ba yun?
Y: Di ko masyadong nakakausap. Salungat ang schedule namin.
X: Eh sinu-sino kausap mo dun?
Y: Wala.
X: Ano ba yan? Nakatira ka ba talaga dun? E yung isa yung naabutan ko dun noong summer?
Y: Ah yung Law student?
X: Oo yun!
Y: Gabi pasok nun. Tapos madaling araw uuwi. Nagba-blog yata. Tapos tulog buong araw.
X: E di napapanis laway mo dun?
Y: Ayos lang. Nakakapag-aral naman ako eh.
X: E sina Kuya Francis at Ate Doris? Hindi ka kinakausap?
Y: Bihira lang naman at kapag nagbabayad lang ako ng upa.
X: Eh yung mga anak nila di ka nakikipaglaro?
Y: Hindi. Anong lalaruin namin? Pero alam mo an cool ng mga pangalan nila. Si Dudoy yung lalaki.
X: Ah yung panganay na lalaki?
Y: Hindi. Siya yung bunso. Si Dudut ang panganay.
X: Haha. Cool name. Eh anong pangalan ng babae?
Y: Si Duday.
X: Hahaha. Eh ano bang palayaw ni Kuya Francis? Di naman 'D' ah.
Y: Malay ko. Siguro dahil 'Doris' yung nanay.
X: Oh ano namang pinag-uusapan niyo ni Dudoy?

11/26/2011

'Endangered' Soon

With the ever-advancing technology, nothing could more impossible. It keeps on expanding, (like the universe) and thereby continue to efface some old things and traditions, including the good ones.


E-books are making their way into the market (the equivalent of conventional printed books) in the West and soon to hit the Asia in a larger scale when more people will be baited to purchase electronic devices that support E-books.


The Diamond Sutra, a Buddhist Holy text (868 AD), found in a cave in Dunhuang, NW China in 1907 is the earliest printed book to bear a date.
Now that printed books become less popular, bookstores (one of my dream business) are now forced down to close (because they can do nothing easy).


I don't blame Steve Jobs, but this sad thing sucks. Compared to US, Philippines is not that much of a reading nation because:


1. Books here are considered luxury because poverty is myopic.
2. Government does not tax imported books which kills the potential of local and budding writers because there is a tight competition in the market (that's another issue).
3. And kids are taught that everything is in TV. 




In the country, for a book to be regarded as a bookseller it must have sold 2,ooo copies (at least). Or ask Jessica Zafra for an update for the figure.


Photos of bookstores closing down because nobody wants them anymore breaks my heart. And this is not the right way to save trees.






11/24/2011

Hilariously Stupid Barangay Blotters

BARANGAY      
BLOTTER
Compiled by Carlo H. Andrion

The following are real excerpts (including punctuations, grammatical errors, capitalizations. and phrasing) from the Barangay Blotter of a Barangay somewhere in Luzon, Philippines. A blotter is a logbook containing the narrative reports of crimes, and accidents happened or just simply any libelous statements made that are reported to the barangay authorities. A blotter is somehow an acceptable legal basis on trial courts with respect to the affidavits reported and written by either the complainants or respondents.

The editor has compiled these blotters for entertainment purposes only. The editor now owns the original manuscript of this blotter and is by far not intended for public reading. Names, location, plate numbers of vehicles, entities involved or any other relevant information were changed to protect their real identity. Read and learn through the mistakes of others.

1.     “Mr. Pedro Pedra coordinated on Barangay Secretary. Was told me dat confile a blotter. Purposes he have a suspek to do a negative symbol sign.” (Iniisip ko kung anong negative sign ‘yan. Integers ba yan?)

11/17/2011

Eksodo ng karapatan: tatlong henerasyong pagkaganid sa Hacienda Luisita

Eksodo ng Karapatan
Ang tatlong henerasyong pagkaganid na umiiral sa Hacienda Luisita




Higit isang oras rin ang naging biyahe mula sa sentro ng lungsod ng Tarlak upang marating ang kabahayan ng mga obrerong gumagawa para sa Asyenda. Bigla kong naalala na dito pala galing ang mga tubong iniluluwas sa aming bayan sa Pangasinan. Madalas kapag dumadaan sila noon sa tapat ng aming bahay sisigaw kami ng ‘unas’ na tubo sa salitang Pangasinan. Nayayamot kami noon, sampu ng aking mga kalaro kapag hindi nila kami binabatuhan sa tuwing sila’y dadaan. Sisigawan naming sila ng ‘imut’ o madamot.
Pero sa araw na ito, batid ko na ang kanilang sentimyento. Hindi ko alam na sila pa itong matagal nang naging mapagbigay sa kanilang panginoong may-lupa. Kung alam ko lang sana noon.


Mas payak pa sa simple ang pamumuhay ng mga mangagawa sa Asyenda. Habang tinatahak namin ang kubong pagdarausan ng Basic Mass Integration (BMI) nadaanan namin ang maraming kabahayan. Wala ako halos narinig na ingay ng telebisyon o radyo na nakasindi sa lugar. Tanghali noon, marahil sa lahat nang pinagdaanan nila wala na sila sigurong panahon upang magpa-petiks pa.
Sa paglalakad, sumusunod sa aming paghakbang ang tingin ng mga matang tila may hinahanap. Mga matang uhaw sa karapatang ninakaw ng mga makapangyarihan. Mga matang umaasa na sa bawat estrangherong mapapadpad sa lupang pangako’y may magandang balitang hatid.




Doon ko nakilala si Poy at si Carlos. Sila ay pawing miyembro ng Samahan ng Kabataang Demokratiko ng Asyenda Luisita (SAKDAL).  Ang mga makabayang Kabataan na sa Asyenda ko lamang nakita. Mga aminadong hindi nakapag-aral ngunit mas matatas pa kung ihahalintulad sa mga nakapagtapos sa kolehiyo dahil sa bulag sa mga kaganapangng sosyo-politikal sa lipunan. Sila ang mga kabataang, bagaman salat sa kayamana’y may direksyon at layunin ang buhay. Mga dahilan kung bakit ko sila itinuring na makabayan.
Itinanong nila ang akin ang personal kong dahilan tungkol sa aking pagparoon.  Nais kong malaman ang ugat ng tunggaliang hindi naman dapat maranasan pa ng mga abang manggawang-bukid. Gusto kong maki-simpatya sa kanilang hinaing. Palakasin ang kanilang boses sa lipunan at gobyernong kumiling na sa panginoong may-lupa. Gusto kong patunayan na may mga tao pa ring naniniwala para sa karapatan ng mga maliliit at ang pagkampi sa mga naaapi.


At biglang tumayo si Carlos, naglalakad papalayo at maluha-luhang lumabas ng kubo. Tahimik ang iba ko pang kasama sa grupo. Parang nagpaulit-ulit ang pangyayaring iyon sa aking isipan. Tumatak iyon at lubusang binago ang aking pananaw.


PagkaHumaLIng sa Salapi, Panlilinlang, at Pang-aapi
Halos batid na ng lahat ang usapin sa Hacienda Luisita Incorporated (HLI). Sa sobrang dalas ng pagdaan nito sa ating mga pandinig, lumalabas na lamang ito sa ating mga tenga. Palasak kung maituturing ngunit siya nakalingatan na natin.


Napasakamay ng pamilya Cojuangco-Aquino ang HLI noong 1958 sa pamamagitan ng isang loan sa Government Service Insurance System (GSIS). Ayon kay Lito Bais pangulo ng United Luisita Workers Union (ULWU), nakasaad sa kasunduan na agad rin itong ipapamahagi sa mga magsasaka matapos ang sampung taon. Nakalulungkot isipin na matagal nang ipinagkait sa mga manggagawang-bukid ang dapat ay para sa kanila.


Dumating ang panunungkulan ni Cory, hawak pa rin ng pamilya ang kontrol sa lupain. At dito na sila sinimulang linlangin. Isinabatas ang Comprehensive Agrarian Reform Law (CARL) na sa ilalim nito ay ang pagpapatupad ng Comprehensive Agrarian Reform Program (CARP). Orihinal na layunin sana nito ay ibahagi na ang lupain sa mga magsasaka. Ngunit hindi doon natapos. Nagkaroon ito ng opsyon: ang Stock Distribution Option (SDO) sa ilalim ng Stock Distribution Program (SDP). Sa halip na ipamahagi ang lupa ay magkakaroon ng stock ang mga beneficiary nito. Masarap lamang pala sa pandinig.


Dahil sa bago ito sa pandinig, marami ang pumirma sa unang bugso ng pagpapatupad nito. Kung sa arawang sahod ay makakatanggap ang obrero ng P9.50, sa SDO ay bumababa pa sa P0.17 o labing-pitong sentimo ang nakukuha ng isang stockholder nito. May pangyayari pa umano na magbibigay ng tulong pinansyal ang pamilya at papipirmahin. Nakakagulat at nakakabigla na ang mga pirma ay nakalakip na sa listahan ng mga beneficiary na sumasangayon na sa SDO. “Dahil sa SDO, mas naging miserable ang buhay naming.” ani Ka Lito.


Nagpatuloy pa ang serye ng panlilinlang. “Nagkaroon ng Memorandum of Agreement (MOA) noon sa ilalim ng CARL. Kasama ang pagpipilian ang SDO o Land Distribution (LD). Nakakapanloko lamang dahil ang pagpipilian ng mga beneficiary ay ‘No to Land’ at ‘Yes to SDO’. Sobra na talaga.” Dagdag pa ni Ka Lito.
Taong 2001, nagkaroon ng upgrading ang HLI. Mas naging mechanized na ang pagsasaka na nagbunsod upang bumaba ng halos hanggang 300 na lamang ang magsasaka’t mangagawang bukid.


At nitong 2004 lamang, pinaikot-ikot sila ng mga ahensya ng gobyerno. Muling binuksan ang kaso. Nagkaroon ng rebyu ang pagpapatupad ng CARP sa HLI. Nagkaroon ng maraming ulit na petisyon. Naglabas ng desisyon ang Department of Labor and Employment (DOLE) sa ilalim ng rehimeng Arroyo na “nararapat ang pagbabawas ng manggagawa dahil nalulugi na ang HLI.”


Dahil sa pahayag na nalulugi na ang HLI, dumulog ang ULWU sa Department of Agriculture (DA) para sa agarang paglilipat ng mga titulo sa mga magsasaka. Ngunit “kumikita ang mga beneficiary” ang naging tugon nila. Tinukoy nila ang mga nasa ilalim ng SDP na tumatanggap ng kita kada buwan. Kita para sa kanila ang P0.17 o labing-pitong sentimo.


Larawan sa piling ng mga naging kasamahan at guro sa HLI.


Hanggang Libingan
Nobyembre 6, taong 2004 ikinasa ang isang malaking strike. Naparalisa ang operasyon ng HLI. Nagwakas ang strike matapos ang sampung araw sa pamamagitan ng inilibas na Assumption of Jurisdiction o ang pwersahang pagbuwag sa piket line na humantong sa isang masaker. Labing-apat ang nangamatay. Halos sangdaan ang sugatan, at daan-daan ang dinampot.
Nalungkot at nangilabot ako nang makita ko na ang bubungang sapin ng kubo ay ang tarpaulin ng mga listahan at larawan ng mga manggagawang walang-awang pinagbabaril ng mga elemento ng militar at pulisya.
“Maraming dugo pa ang kailangan nilang idilig sa lupa.” ani Ka Lito.
Naisip ko, ilan pa kayang manggawa ang dapat mahirapan upang maibigay sa kanila ang dapat ay para sa kanila? Ilang henerasyon pa ba ang dapat lumipas para ‘tunay’ na pakinggan ang kanilang hinaing? Ilang mga kabataang tulad nina Poy at Carlos ang dapat pang agawan ng pangarap nang dahil sa sigwa?
Umalis ako, sampu ng aking mga kasama at tuluyan nang nilisan ang Asyenda. Baon ko ang pangarap at hangarin na sana’y makamit na ng mga obrero ang hustisya’s karapatan na dapat ay matagal nang naiatang sa kanila. Nangangarap na sa aking pagbalik, mga matang hindi na binigo ng bulok na sistema ng lipunan ang sasalubong sa akin. At isang mala-tubo sa tamis na ngiti ang aking iniwan sa mga taong bumago sa aking buhay. ###


Tamis ng Kamusmusan: Mga batang nagsisipaglaro at nagkakatuwaan sa isang tumpok ng mga nabubulok na tubo.

11/16/2011

Matuwid na Daan nga ba?



Madilim na kalangitan ang sumalubong sa akin sa lupain ng Luisita.


Matuwid na Daan Patungong Luisita? 
Gunita ng isang masalimuot na tunggalian
“Ang paghuhugas-kamay sa nagaganap na tunggalian sa pagitan ng mga makapangyarihan at maliliit ay nangangahulugan ng pagkampi sa panig ng mga makapangyarihan, at hindi ng pagiging neutral.” (Freire,1967)

Hacienda Luisita, sa lawak na higit 6,435 na ektarya o pinagsamang kabuuang sukat ng mga Lungsod ng Makati at Pasig ay ang ikalawa sa pinakamalawak na contiguous na asyenda sa bansa. Matatagpuan sa lalawigan ng Tarlak, sakop nito ang labing-isang barangay sa maraming munisipyo sa dalawang distrito ng lalawigan. Unang itinatag noong 1881 bilang Tabacalera, isang monopolyo ng tabako noong panahon ng Kastila. Ngunit dahil sa pagaay ng rebolusyong HUKBALAHAP noong 1950’s, naibenta ito kasama ang Central Azucarera de Tarlac.

Simula ng Matuwid na Daan


Eksodo ng karapatan: tatlong henerasyong pagkaganid sa Hacienda Luisita

Eksodo ng Karapatan
Ang tatlong henerasyong pagkaganid na umiiral sa Hacienda Luisita




Higit isang oras rin ang naging biyahe mula sa sentro ng lungsod ng Tarlak upang marating ang kabahayan ng mga obrerong gumagawa para sa Asyenda. Bigla kong naalala na dito pala galing ang mga tubong iniluluwas sa aming bayan sa Pangasinan. Madalas kapag dumadaan sila noon sa tapat ng aming bahay sisigaw kami ng ‘unas’ na tubo sa salitang Pangasinan. Nayayamot kami noon, sampu ng aking mga kalaro kapag hindi nila kami binabatuhan sa tuwing sila’y dadaan. Sisigawan naming sila ng ‘imut’ o madamot.
Pero sa araw na ito, batid ko na ang kanilang sentimyento. Hindi ko alam na sila pa itong matagal nang naging mapagbigay sa kanilang panginoong may-lupa. Kung alam ko lang sana noon.


Mas payak pa sa simple ang pamumuhay ng mga mangagawa sa Asyenda. Habang tinatahak namin ang kubong pagdarausan ng Basic Mass Integration (BMI) nadaanan namin ang maraming kabahayan. Wala ako halos narinig na ingay ng telebisyon o radyo na nakasindi sa lugar. Tanghali noon, marahil sa lahat nang pinagdaanan nila wala na sila sigurong panahon upang magpa-petiks pa.
Sa paglalakad, sumusunod sa aming paghakbang ang tingin ng mga matang tila may hinahanap. Mga matang uhaw sa karapatang ninakaw ng mga makapangyarihan. Mga matang umaasa na sa bawat estrangherong mapapadpad sa lupang pangako’y may magandang balitang hatid.

10/09/2011

Charlie St. Cloud and the Passenger by Chance




Charlie St. Cloud and the Passenger by Chance
06 October 2011






“I believe in miracles.” *1
The tiny raindrops create a hazy glow of orange beam from the halogen lamp in the streets which eventually penetrate the soul of the drizzle. There was a soulless man in the evening: who walked lonely like a cloud. The face of ambivalence, lost in the sea of other human beings. All dressed up --- nowhere to go.
“Of course I remember, but you seem to have forgotten the predicate nominative. The correct syntax is It is I.” *2


That was I.
“There was enough to raise questions, but not enough for answers.” *3

10/07/2011

Charlie St. Cloud and the Passenger by Chance

Charlie St. Cloud and the Passenger by Chance

06 October 2011

 

“I believe in miracles.” *1

The tiny raindrops create a hazy glow of orange beam from the halogen lamp in the streets which eventually penetrate the soul of the drizzle. There was a soulless man in the evening: who walked lonely like a cloud. The face of ambivalence, lost in the sea of other human beings. All dressed up --- nowhere to go.

 

“Of course I remember, but you seem to have forgotten the predicate nominative. The correct syntax is It is I.” *2

 

That was I.

 

“There was enough to raise questions, but not enough for answers.” *3

 

Not by chance, of which I presume, I reached the bus stop.

As I see it, bus stops are like turning points of our lives. You left some so that you can proceed for some. People travel, as always. People are never satisfied.

Across the street, a bus stop faces another bus stop. Just like the North faces the South, they pursue opposing directions which will never meet. They will be constantly parting, which made the cold night gloomier.

 

“On the horizon, he saw the full moon. God dropped it there, he was sure, as a reminder of our small place in the world. A reminder that what is beautiful is fleeting.” *4

Please continue reading here.

9/23/2011

Audacity

Guardhouse, Pangasinan State University Urdaneta | September 23, 2011 


"We declare our right on this earth...to be a human being, to be respected as a human being, to be given the rights of a human being in this society, on this earth, in this day, which we intend to bring into existence by any means necessary." --- Malcolm X

8/19/2011

I’m Legal Already*

I’m Legal Already*


I just turned 21. Yes. I am aging, as most humans do. That’s part of nature. Everything has a dead end. We have just to abide with that rule.


I'm 21 already.


We all go through this phase: maturity. I view maturity as the threshold of full growth of a person. Many people fall shortly in equating maturity with age. Old men always claim that they are mature enough, and that the younger ones must oftentimes follow them --- blindly. Remember the men in the Senate? They always think that they all know everything and that they can always conduct inquisition on anything. Yes. Just anything: NBN-ZTE Scandal, AFP ‘Pabaon’, PCSO Anomalies, Kho-Halili Scandal, Unclad football players’ billboards, and many others. You choose! But clearly, most of the cases are just cases: no resolution, no justice. I am a fan of the cliché ‘justice delayed, is justice denied’. True enough. I have one word: lame.




Maturity has nothing to do with age. I would rather say that time have something to do with it. Time is the very culprit when we blame something all because we couldn’t explicate something to ourselves extensively. Just like in “we have the right love, at the wrong ‘time’”. Poor time. She always doesn’t know what to do.


Except age, we presume that wisdom is the by-product of maturity and time. We regard people of high intellects as superior (if you don’t value monetary wealth) than those who lack schooling. And so whether you were hindered by poverty or not, you’re useless if you didn’t go to college. Wrong.


Maturity for me is to read, not between the lines, but to comprehend the gist what is beyond those lines. I am an observer, and I have witnessed the worst-case apathy of the youth today.


And I always ask questions like this, “What can you say about PNoy’s second SONA?”


The replies were:


“I like him. He’s very very honest and straightforward.”

“Fair. He did a good job in a year.”

“I just don’t care.”

“Sorry I didn’t read that on Trending Topics. No idea.”

“What is SONA?”


These answers were provided by people, who by far have reached the so-called ‘bachelor’s’ level. They took, or at least they are taking General Education subjects, like Philippine Politics, Philippine History, Taxation, Sociology, or any course that shall interest them with regards to socio-political issues.


 How come they don’t know? Oh you have a cable TV and you just could not manage to watch for local news. Or maybe you are very busy tweeting and that, if it’s not on trending topics, you are a moron to it?


Remember, you don’t need to be a politician to watch local news. You just have to be a Filipino in mind, heart, and soul.


As a pro-active member of the youth sector, we must at least know what the heck the government is tweeting, oh I was joking, that was supposedly doing. Yes they do stuffs too, I mean they work. Doing work that they will let us know but really do not matter. And the conspiracies that remain undisclosed to us.


Oh frantically, we are moving in a sphere where we should learn to build human relations. We are in a society. Yes, we have that in university: Math Society, Astronomy Society, Hotelier’s Society, Pet Society, and many others. Many societies permeate to the extent that we are now unable to fathom what society is really a society.


We don’t leave our constitutional rights at the door of our school. (Findlaw, 2006) Similarly, we do not, also, leave our logical reasoning when we exit the university gates. (Andrion, 2011) We are imbued into a larger society outside. And it is only proper to think why many people could not afford to buy food for their family in spite of the exaggerated claims of the government that we have a growing economy.


I am exposed to the illness of this society: where people rarely trust their government because the government could not trust its own people.  I must agree with Inquirer Columnist Randy David, that we are living in a society where ‘institutions are weak’, and that, we could only do is, activism.


We will go back to the ‘traditional’ way of vigorous and aggressive action in pursuing political and social ideologies. Activism, as I know it, is ‘not the enthusiasm of the moment, but a philosophy for a lifetime’. That part was from a biography written by Bertolt Brecht.


 2011 Labor Day Rally at Angeles City.

There’s much in activism. If thousands of youth didn’t walk out of their classrooms last November 2010, will the government have the time to listen that higher education funding is not enough? How about the MRT-LRT fare hike? Oil price hikes? Union-busting? Land disputes? Agrarian reform misfits?  The PUP 5? Morong 43? Calamba 7? And where in the world did the government hide Karen and Sherlyn? Do you know Jonas Burgos? Ericson Acosta? Randy Malayao? Where are these noble people?


 The government will pursue anti-people policies if you don’t shout at them. Just like an old man with his hearing being impaired. He will never know, unless you shout.


I have been into rallies. Maybe 6 times, 7, 8, or more, I couldn’t count. What’s behind rallies? What are the ideologies that the noisy activists cling to? You will never know unless you know what causes the plight of the people. 


 

We are not anti-government. We are pro-people. They are way different and not inter-changeable.

Finally, last night, I said to my mom, “Aktibista ako.” After months, I am legal already.


*For the people who are still hoping that it is not too late to save the world. Padayon!




I’m Legal Already*


I’m Legal Already*

I just turned 21. Yes. I am aging, as most humans do. That’s part of nature. Everything has a dead end. We have just to abide with that rule.


I'm 21 already.

We all go through this phase: maturity. I view maturity as the threshold of full growth of a person. Many people fall shortly in equating maturity with age. Old men always claim that they are mature enough, and that the younger ones must oftentimes follow them --- blindly. Remember the men in the Senate? They always think that they all know everything and that they can always conduct inquisition on anything. Yes. Just anything: NBN-ZTE Scandal, AFP ‘Pabaon’, PCSO Anomalies, Kho-Halili Scandal, Unclad football players’ billboards, and many others. You choose! But clearly, most of the cases are just cases: no resolution, no justice. I am a fan of the cliché ‘justice delayed, is justice denied’. True enough. I have one word: lame.


8/14/2011

Status Status Status

Dahil nakapagmuni-muni ako ngayon araw, na-refresh muli ang aking isip. Kaya, maya't maya ang pag-update ko ng status sa facebook account ko. Gusto ko mag-blog pero ayaw ko pang i-post ngayon. Kaya iba-blog ko na lang ang mga status (annoying) sa loob ng isang oras.

That annoying moment when you're on board in a bus and someone converses through his phone loudly and you just can't hear the expletive lines of a John Cena movie.

Napanood ko sa bus yung pelikula niya bilang Danny Fisher ngunit hindi ko alam ang title. Ok pala yung movie. Nagustuhan ko siya. Anong title noon?

‎"Their adolescent children, instead of learning the values of faith and hope, dream only of becoming singers or movie stars." ~ Paulo Coelho, The Winner Stands Alone p.9

May highlighter ang bahaging ito ng aking libro. Nabasa ko siya kaninang umaga habang nasa biyahe papuntang Dagupan. Naipost ko lang ng makahawak muli ng mouse.

‎''Kung talunan sa pag-ibig at namamayagpag ang dating sininta, isiping shit floats,'' --- Rolando Tolentino

Dahil mahilig ako mag-backread ng tweets ni Sir Roland. Magaling siyang awtor kung popular culture din lamang.

Ang problema sa atin, mas magaling tayo pumuna kesa mag-organisa.

Nasabi ko ito sa isang kasama habang naglalakad kami papunta sa Holy Angel University. Tinutukoy ko diyan ang sarili ko.

Mga kabataan, mas gusto na ang sumikat sa kung anu-anong pakulo ng mga kapitalista kesa sa mag-aral, at pagsilbihan ang masa't bayan.

Dahil napikon ako sa kaingayan ni Luis Manzano sa pagho-host. Hindi ako nanonood ng show. Narinig ko lang dahil sa likod ako ng tv set nakapwesto.

Kung nag-aaral ka ngayon, mag-aral kang mabuti, magpakahusay. Maraming gustong mag-aral at marami ang mga kabataang may talino na dapat pag-aralin ngunit hindi nakakapag-aral dahil sa unti-unting pagpapabaya ng pamahalaan sa edukasyon na ang pangulo ay muli, tulad ng dati, isang panginoong-maylupa. Anak ng lupa!

Para ito sa aming dalawa ni Noynoy Aquino. Sanamabits.

Hindi nagwawakas ang prinsipyo ng isang lider matapos ang halalan. Pagsilbihan ang bayan!

Nayabangan ako sa profile picture ng isang student-leader namin sa pamantasan. Nakataas ang mga paa sa upuan, kalmado, at apatetiko.

Sa facebook, hindi pwede ang titles sa mga pangalan. May account ka dahil tao ka, hindi dahil sa kung sino ka. Ngunit sadyang may mga matitigas ang ulo. Pilit pa rin naglalagay ng 'RN' (registered nurse) sa dulo.

Matapos kong malaman na may apat na facebook friend pala ako na may RN sa dulo. Agad ko silang na-unfriend, kahit kilala ko sila sa personal.

^Paano, mag-aaral muna ako sa Concrete Design. Maraming formula ang dapat pag-aralan. :]

8/13/2011

Mambabae Lamang ng Ayon sa Hitsura

Mambabae Lamang ng Ayon sa Hitsura

Pasintabi sa ‘Umasal Lamang ng Ayon sa Ganda’ ni Lourd de Veyra.

Hindi ko naman dapat i-blog ito dahil naniniwala ako na hindi dapat pagtuunan ng pansin ang labas na kaanyuan ng isang tao. Ngunit dahil hindi naman nasasaad sa Bill of Rights na bawal manghusga ng tao base sa hitsura, papatusin ko na. Pagbigyan mo na ako, minsan lang.

Okay. Ito ‘yong punto. May nag-confide sa akin, kaibigang babae, (patawarin mo ako hija. Sinabi mong sikreto lang natin pero hindi naman ako umoo.) na medyo hindi naging maganda raw ang pagtatapos ng relasyon nila ng nobyo niya. Nagkataong kilala ko rin ‘yong lalaki. At nasabi sa kwento nung babae na:

(Semi-verbatim) “Na-two-time ako. Kaya nakipagkalas na ako agad.”

Napasagot na lang ako ng “Uhh, okay.”

“Dapat daw subukan ko rin para daw may thrill. Sa hitsura niya.” dagdag niya.

“Ayos din siya a. Hindi ko nga maisip na gawin iyon.” Kako

8/06/2011

Puso ang Lumikha ng Kaguluhang ito

Puso ang Lumikha ng Kaguluhang ito


Naalala kita kanina. Sa bus. Maulan sa labas. Malamig. Nakatutok ang air-con sa aking mukha. Namamanhid. Nanlalamig.

Ikaw ang nagbigay ng unang tingin. Nobyembre 2009 noon, habang hinihintay natin ang publication adviser natin para pumanaog sa gaganaping Student Press Conference. Hindi tayo magkakilala. Ngunit nagtagpo ang ating mga mata, nagsangang-daan mula sa kawalan. Nagkangitian lamang tayo. Hanggang sa marating natin ang lunan. Doon sinabi mo na wala kang kilala sa mga bago nating kasama. Ako rin naman. Kaya natuwa ako nang sabihin mong;“tayong dalawa na lang ang magkasama.”;Pumayag ako. Simula noon lagi ka nang nakahawak sa mga braso ko --- bilang kaibigan.

Wala sa akin noon iyon. Para bagang isang normal na bagay. Normal na bagay mula sa mga hindi normal na pangyayari sa aking buhay. Hindi ko inakalang hahanap-hanapin ko ang mga kapit sa aking braso ng isang kaibigang tulad mo.


Natapos ang Press Conference, nanatili tayong magkaibigan. Sabay na tayong nananghalian tuwing araw ng pasok. Sabi ng mga kaklase ko, ipakilala ko naman daw sa kanila ang bago kong ka-relasyon: at ikaw raw iyon. Nahihiya ako sa iyo sa tuwing naririnig mo iyon. Dahil hindi nga naman tayo. Ipinaliwanag ko na ang lahat ng iyon ay nag-uugat sa isang malalim na pagkakaibigan. Buladas lamang daw ako, bakit ko pa raw itinatago. Muli akong dumipensa na wala naman talagang namamagitan sa atin na hihigit pa sa pagkakaibigan. Hanggang sa sabihin ng mga kabarkada ko sa akin, ang mga mga namumutawing matatamis kong ngiti sa tuwing dadalawin mo ako sa Silid 104. Sa tuwing hinihintay mo ako upang mananghalian. Sa tuwing sumasadya ka roon dahil gusto mo lang ng kausap. Sa tuwing nasisilayan kita.

Wala sa akin noon iyon. Nagdalawang-isip na lamang ako, wala naman talaga sa akin iyon, nang minsan mula sa kawalan at katahimikan ng ating usapan sa kantina ni Tita Ellen “kapag break na kayo ng girlfriend mo, tayo na a.” , kasunod ang malapad mong mga ngiti. Nagitla ako. Inakala ko kasing niloloko mo lamang ako --- na alam kong bihira iyon sa pagkatao mo. Tinanong kita, “sigurado ka?”. Umoo ka.

Wala sa akin noon iyon. Mga apat na buwan mo rin akong niyaya sa alok mong tila isang biro pa rin na nagpapanting sa tenga ko.

Wala sa akin noon iyon. Taong 2010 na, hindi mo na ako kinukulit ng “kapag break na kayo ng girlfriend mo, tayo na a.”. Aaminin ko, na-miss ko iyon. Kung bakit ba naman kasi ang tao hinahanap ang mga bagay na wala na sa kanya. Siguro ganoon nga talaga. Patuloy tayong naghahanap ng mga bagay nang hindi natin nalalaman na nasa paligid lang pala ang hinahanap natin.

Wala naman sa akin noon iyon. Nang dumating ang taong 2011, naka-tatlong karelasyon ka na. Hindi pa kasama ang mga binasted mo sa mga manliligaw mo. Hindi ko naman maitatanggi na na-attract din naman ako sa iyo. Tanga na lamang ang lalakeng hindi mahuhulog sa iyo. Meron kang gandang hindi naluluma. Alam ko, wala kang panama kay Sam Pinto, ngunit iyong ganda mo, iyon yung klase na ‘panghabambuhay’. Iyong tipong gandang iingatan ng isang lalake hanggang sa kanyang huling hininga. Bukod doon, talentado ka. Nanalo ka nga sa Luzon-wide Press Conference e. Tapos, marunong ka pang kumanta. Kahinaan ko sa mga babae y’on. Ikaw ang unang nagparinig sa akin ng Two is Better than One. Sa iyo ko unang narinig ang Filipino version ng Runaway ng The Corrs na para sa akin, ang galling ng iyong pagkakakanta. Pero lahat ng iyon ay pawang maliliit na detalye mula sa tulad mong napakalaking pangyayari sa aking buhay. Kumbaga sa The Time-Traveler’s Wife maari mong sabihin sa akin na, “I was the big event.”

Wala naman sa akin noon iyon. Hanggang sa unti-unti na akong nasasaktan sa tuwing may kasama ka ng iba tuwing pananghalian. Hanggang sa pag-uwi mo, hindi na ako ang kasabay mo sa dyip. Hanggang sa hindi na tayo sabay kumakain ng soft ice cream sa 7-11. Hanggang sa dumalang na ang mga texts at tawag mo.

Wala naman sa akin noon iyon. Hanggang sa nalaman kong ikaw na pala ang laging nasa isip ko. Hanggang sa lagi ko binabasa gabi-gabi ang mga text messages mo bago matulog. Hanggang sa ipanagdadasal ko na na sana bukas, matiyempuhan man lamang kita --- nang nag-iisa, nang walang kasama. Upang makausap ka. At muling maranasan ang halakhak at ligaya habang kausap ka.

Pinagbibigyan rin naman ako paminsan-minsan. Madalas hindi. Pinagkakasya ko na lamang ang maigsing panahon na paminsan-minsan, na hindi mo kasama ang mga naging nobyo mo at nakakausap mo ako.

Wala naman sa akin noon iyon. Hanggang nitong huli, noong magpunta tayo ng Maynila. Hulyo 25, hindi ko malilimutan iyon. Dumalo tayo sa anibersaryo ng org natin. Dalawa lamang tayo mula sa pamantasan. Nauna akong dumating sa lunan. Sumunod ka, at sinundo kita dahil hindi mo alam ang gawi. Ang lugar na iyon ay Intramuros. Lugar na kung saan isinara ng mga pader. Tulad ng ginawa ko sa damdamin ko sa iyo simula ng una kitang makita, siguro ganoon na nga katagal.

Naisip ko, puso natin ang gumagawa ng kaguluhan. Puso ang nagdidikta kung sino nga dapat. Puso ang nakikiramdam. Puso ang naghihinagpis. Puso ang lumilimot. Puso ang muling magmamahal ulit. Lahat ng nabanggit ay itinakwil ko, maliban sa huli. Ang aking puso ay muling nagmahal ulit, salamat sa iyo.

Nilisan natin ang Intramuros. Apat na oras pang biyahe pauwi. Sumakay tayo noon ng air-conditioned bus. Madaling araw noon, alas-dos ng umaga. Sa bus. Maulan sa labas. Malamig. Nakatutok ang air-con sa aking mukha. Namamanhid. Nanlalamig. Ngunit nangingibabaw ang init ng damdamin. Matapos ang maraming buwan ng mailap na pag-uusap natin, nasolo kita. Sa bus. Maulan sa labas. Malamig.

Tinakbo ng usapan ang biyahe. Pagod at patay-katawan ngunit pinapawi noon ang lahat habang kausap kita. Hindi ko na nga maitatanggi. Mahal kita. Ngunit sa bus tayo ay pangkaraniwang magkaibigang babae at lalake. Wholesome kumbaga. Alam ko kasing may limitasyon, bagaman nag-uumapaw ang damdamin.

Mahal kita. Maaaring erotikong pag-ibig ito. Hindi ko maitatanggi. Lalake naman ako. Ngunit higit pa doon ang pag-intindi ko sa pag-ibig. Mahal kita kahit hindi naimbento ng diyos ang ‘procreation’. Pero hayun nga, nasa kontemporaryong diyalektiko na siya at mahirap patunayan na kaya mong magmahal ng tunay ng walang seks.

Para sa akin ang pag-ibig ay iyong buong magdamag kayo na magkausap lang, ngunit natatagalan ninyo ang isa’t-isa. Iyong tipong nag-uusap lang kayo habang-buhay pero nararamdaman niyo pa rin ang pag-ibig. Kaya sa tingin ko, kaya ko naman siguro gawin iyon, basta IKAW.

May aaminin nga pala ako sa iyo, (dahil umaasa akong binabasa mo ang blog ko, bagaman malabo). Noong sinabi kong may karelasyon ako, tungkol doon sa alok mo, nagsinungaling ako. Wala naman talaga akong karelasyon noon. Siyam na buwan na kaming hiwalay ng ex ko. Pero ayaw ko sumuong at sumugal sa pakikipagrelasyon sa iyo ng higit pa sa pagkakaibigan dahil:

Una, hindi pa ako sigurado sa nararamdaman ko.
Ikalawa, bagaman gusto na kita noong simula pa, para sa akin panloloko ang pakikipagrelasyon sa tao dahil lang ‘just for fun’.
Ikatlo, malalim ang pagpapahalaga at pag-intindi ko sa salitang pag-ibig. Bumabangga at umiigpaw ang salitang iyon sa ‘threshold’ ng distansya, panahon, at burgesya.

Noong nag-selebra tayo ng kaarawan mo sa Press Room, gabi ng Setyembre, kasama ang iilang kaibigan, pinilit kong pagtakpan ang mga emosyon sa birthday message ko sa iyo. Ayaw kong malaman mo na mahal na nga kita. Kaya ang mga emosyon, natunaw kasabay ng mga asukal sa cake. Ngunit naiwan pa rin ang tamis sa tinapay.

Ayaw kong madaliin ang sarili ko sa pakikipagrelasyon at pag-ibig, at ikaw rin. Masyado nang maraming pangkaraniwang bagay ang kinakaharap natin sa mga buhay natin araw-araw. At sana, hindi na kabilang ang pag-ibig doon.

Kaya muli, kung umabot ka sa puntong ito, at kung sakaling nagbabasa ka nga ng blog ko, o interesado ka sa mga sinasabi ko, mahal kita kahit napakagulo na ngayon ng lipunan.

“Ang mga puso natin ang lumilikha ng kaguluhan.”

Ang puso ko ang lumikha ng mga kaguluhang ito.

8/05/2011

Puso ang Lumikha ng Kaguluhang ito

Puso ang Lumikha ng Kaguluhang ito


Naalala kita kanina. Sa bus. Maulan sa labas. Malamig. Nakatutok ang air-con sa aking mukha. Namamanhid. Nanlalamig.

Ikaw ang nagbigay ng unang tingin. Nobyembre 2009 noon, habang hinihintay natin ang publication adviser natin para pumanaog sa gaganaping Student Press Conference. Hindi tayo magkakilala. Ngunit nagtagpo ang ating mga mata, nagsangang-daan mula sa kawalan. Nagkangitian lamang tayo. Hanggang sa marating natin ang lunan. Doon sinabi mo na wala kang kilala sa mga bago nating kasama. Ako rin naman. Kaya natuwa ako nang sabihin mong “tayong dalawa na lang ang magkasama.” Pumayag ako. Simula noon lagi ka nang nakahawak sa mga braso ko --- bilang kaibigan.

Wala sa akin noon iyon. Para bagang isang normal na bagay. Normal na bagay mula sa mga hindi normal na pangyayari sa aking buhay. Hindi ko inakalang hahanap-hanapin ko ang mga kapit sa aking braso ng isang kaibigang tulad mo.

7/15/2011

Ampatuan, and Anne Curtis

Warning: Fiction unless backed up with links.


OMG! Eeeeeh!




Name Change


Zaldy Ampatuan Jr., one of the principal accused  to the gruesome murders in 2009 that brought the country high in the impunity index cuts ties with  his father Andal Sr. and brother Andal Jr.  by signing an affidavit attesting to his father's and brother's roles in the massacre. 


“Willing po ako mag-testify, sabihin kahit sino man ang involved, magulang ko man o kapatid, at kahit sino man involved para sa ikakalutas ng problemang ito at pawang katotohanan lamang ang aking sasabihin. (I’m willing to testify and speak the truth, even if my testimony will involve my father and brother),” he said in an interview.


However, Justice Secretary De Lima has dismissed the possibility of considering Zaldy Jr. as a state witness (from being one of the accused.) Citing De Lima's point, if it would have been, the statement of the witnesses will only contradict it. "We don't need him." says De Lima.



Since the request has been denied informally, Zaldy Jr. decides, because of great shame, no longer want to use the most-dreaded surname of the 2009. 


We conducted a poll of what surname should Zaldy Jr. and his family use once the fantasy-request has been granted. Here are the results:


A. Zaldy Arroyo - since they're very close friends.


We'll devour them! Rawr!


B. Zaldy Bieber - as he's singing to De Lima  "..I know you want me.." as a state witness.

C. Zaldy Gonzales - for giving him the hope to be a state witness. Raul Gonzalez is my bestfriend!

D. Zaldy Aquino - after endorsing PNoy for 2010 Prexy Elections.

E. Zaldy __________ - comment in for your suggestion.



The Gang-raped Preggy


After rumors have spread all over the wires citing a gang-rape committed by the four members Philippine Azkals, here's a real story of a gang-rape overseas somewhere in Dammam, Saudi Arabia.


The ill-fated Filipina who works as a school cleaner in a university was 'bangbus-ed' (raped) by 3 Arab men inside the service bus of the university where she's working. She was offered a ride after attending to her check-up. The 34-year-old woman, who is 9-months pregnant has only been working for about a year, while his husband was in Ha-il who works as a waiter. The husband was very very furious when informed of his wife’s plight. He even said very very bad words in the streets



Back to the Pipland (Philippines)


Princess of All Media, Actress, Host, Product Endorser, and soon to be Recording Artist Anne Curtis Smith (as she describes herself)  releases her first solo album (Wow. She sings? How true?) entitled "Anne-Bisyosa" in today's episode of KrisTV after discovering the wonders of autotune.


Anne rode in MRT to get to Kylie Minogue concert. (Who's Kylie Minogue btw?)

Released under VIVA Records, the album was set to destroy the meaning of 'singing'. The album features three duets with Pop Princess Sarah Geronimo with the songs "Total Eclipse of the Heart", "Alone" and "Too Many Walls". Anne also has a duet with rapper Andrew E. in the said album. 


However, some groups are seeking a class suit against parties, and people who encouraged Anne to do the album. 


Ogie Alcasid, president of the Organisasyon ng Pilipinong Mang-aawit (OPM) was urged by many budding Pinoy singing artists to set qualifications, and control measures to those celebrities who want to cross the threshold of 'singing' from merely lip-syncing: Vice Ganda, Marian Rivera, Manny Pacquiao, Willie Revillame, among others.


Poll Question:


Ano ang masasabi mo sa "Anne-Bisyosa" album ni Anne Curtis?


A. The title speaks for itself.

B. Pwede na! Iisipin ko na lang hindi si Anna 'yan!

C. Maganda talaga si Anne. Period!

D. Wow kumakanta na si Anne? Kaya ko naman din siguro.

E. Pakialam mo ba? E kung siya nga ang may pera't fans. Inggit lang kayo!