Hiatus

Lisland Rainforest, Urdaneta City | December 22, 2010

Hiatus

Lisland Rainforest, Urdaneta City | December 22, 2010

Aloof

Deserted Paradise (Dasol, Pangasinan | December 21, 2010)

Aloof

Deserted Paradise (Dasol, Pangasinan | December 21, 2010)

Ang Laang Lugar Para sa Atin*

*Dahil hindi kayang limutin ng Kalasada ang pag-iibigan natin.

Naririto ako, muli,

Sa lunan kung saan iniwan mo.

Sa pag-ibig na sinusubok ng distansya,

Distansyang hindi na maabot ng pagsinta.

Hanggang kailan ako mapaparito?

Babalik sa lugar na nilimot mo.

Tulad ba ng karagatan, wala na bang katapusan?

Paghahanap sa iyo sa kawalang iniwan.

Sa kalsadang ito kung saan,

Binukot ka ng pangarap para sa bayan.

Kailangan mo ba talagang limutin?

Pagsinta na sa iyo’y inuukol pa rin.

Tulad ng ulan sa tag-araw, hinihintay ka.

Sa iyong pagbabalik-bayan sinta.

Unos ang buhay na wala sa piling mo.

Pag-ibig walang saysay, nanlulumo, nalulumpo.

Ang Pagsintang Lulumain na ng Kalsada

Nagkita tayo. Nagkatagpo. Halos magkabanggaan.

Ngunit parang tuyo’t na lupain na walang ulan, walang tubig.

Dahil walang salita mula sa atin ang lumabas sa ating mga bibig.

At ikaw nga’y tumawid. Tinahak mo ang maluwang na kalsada.

Nakipagpatintero sa mga sasakyang rumaragasa.Sa mga taong halos nagkakabangga.

May mga kasama kang iba. Mga kaisa mo sa layunin at mithiin. At natahimik ako.

Sa kabilang panig ng kalsada, naroon ka. Kasama mo sila. Silang bagong-turing mong pamilya.

Matagal kayong naghintay. Bus na inaabangan patungong Kamaynilaan.

Naramdaman ko ang paghikbi ng aking puso.

Hindi ko kinayang tumayo. At sa sulok ng isang antayan, ako’y naupo.

Puso ko na lang ang nakikiulayaw. Nakikiulayaw para sa pagsintang isinuko ng isa.

Ngunit puspos-kasiyahan ang nadarama. Napapawi ang lungkot.

Maiukol lamang sa iyo ang bawat palihim na pagsulyap nagliliwanag na ang kabagut-bagot kong buhay.

Ngunit nanatiling tikom ang ating mga bibig. Tali ang mga puso sa mga prinsipyong pinanghahawakan natin.

Mga mata na lamang natin ang nangungusap. Tinatahak ng ating paningin ang layo na likha natin.

Nangungusap sa pagitan ng dalawampung talampakang tipak ng lupa na naghihiwalay sa atin.

Saksi ang maitim na kalangitan. Wala ng tala gaya ng kawalan ng pag-asa para sa ating dalawa.

Sa daing na iyon, nanginig ang aking mga paa. Nagbabadya ng paghabol sa distansyang tatahakin mo sinta.

At nanaig sa aking pag-iisip na magparaya na lamang. Magbigay sa katauhang inangkin na ng madla.

Tuluyan na ngang pinakawalan ng gumamela ang paru-paro sa kalangitan. Hindi na niya nakapiling pa.

Hiram na Lupain*

Hiram na Lupain

Alay ni Carl Andrion para sa mga magsasaka ng Asyenda Luisita

Tahan na, pagal na magsasaka

Limutin panandalian kirot na nadarama.

Diligan ng tubig ang lupaing uhaw

Uhaw sa awa’t kabaitan ng panginoong may-lupa.

Payabungin mo ang mga tanim mong tubo.

Tubo na gugupo ng tamis.

Tamis na siyang tutunggali sa mapait na dila.

Punasan mo maralita at hawiin ang pawis sa iyong noo.

Ipakita na ika’y palaban at hindi susuko.

Palaban sa tunggaliang hindi mo dapat danasin.

Gumaod ka. Trabahuing madali

Tubong inani sa iyong amo’y ipatikim.

Sapagkat sila itong damdamin ay maitim.

Na sa hirap ng paggawa’y hindi nakakatikim.

Santuwaryo

Santuwaryo: Isang Naratibo ng Pag-akap sa Kalayaan na Dulot ng Lunduyan

▼Patrick T. Burgos

Lamya

 Oktubre 22, 2010

Kakatapos lang ng pagragasa ng Bagyong Juan sa Hilagang Luzon. Nagsisimulang bumangon muli ang mga tao. Kasabay ng marami pang pagsisimula. Malamya sa umpisa bagaman kumikilos.  Magdadapit-hapon na ngunit nasa biyahe pa rin ako patungong Lingayen. Dalawang oras na ang dumaan at nasa Lungsod Dagupan pa rin ako. Baha hanggang binti tulad ng nasaksihan ko sa mga bayan ng Sta. Barbara at Calasiao. Mabagal ang mga sasakyan at mawawari ang inis at dismaya sa mga tao na dulot ng bahang matagal nang walang solusyon.

Ala-syete impunto, nakarating na ako ng Lingayen. Madilim. Malamig. Maulan. Nakahapon na ang tao ngunit wari’y magsisimula pa lang ang umaga para sa akin. Alam kong merong magbabago. Palagay ko.

Sakay ng traysikel sinuong ko ang daan papunta sa kapitolyo. Malapit roon ang lugal ng pagdarausan na dapat kong sadyain. Hindi ito ang unang pagkakataon na naparito ako sa tanyag na bayang ito. Alam ko rin na hindi ito ang magiging huli.

Tumatak sa aking balintataw ang masalimuot ngunit puno ng lunggating pagbangon at paglaya ng bayan mula sa pagkakasukol noong Ikalawang Digmaang Mundyal. Kaya meron tayong holiday rito sa Pangasinan tuwing Enero 9 upang gunitain ang Liberation of Lingayen Gulf noong 1945.

Journey

Wander through the lights. (Calle Crisologo, Vigan City | November 24, 2010)

Ilocandia

Ilocos Sur Capitol (November 24, 2010)

Journey

Wander through the lights. (Calle Crisologo, Vigan City | November 24, 2010)

Ilocandia

Ilocos Sur Capitol (November 24, 2010)

Relief

Relief

“Life is really unfair. You can't have what you want. You only get what you deserved. And when the time comes that you have to get the one that you once wanted, it is not the one that you want anymore.”

Early this day, I made my way to the university. I would had have gotten my grades in my major subject, of which, worth of the 6 subjects with 3 units each for the following semester, but to no avail my Professor wasn't there. There are a lot of incoming freshmen in the college. They almost occupied the corridors.

I went there alone. Though I had have hoped that I might have seen my classmates in our favorite classroom. Also, they weren't there. And so I roam around the Engineering building. (I am an incoming 4th year Civil Engineering fiend at 19) . God, how I felt so lonesome. And the laugh of the people who pass by worsens the loneliness I have to bear with. God, how I wish I had have not gone to that goddamn school. I may be sleeping then till noon and not to bear the emptiness I still had have the preceding day. At least I am at ease while sleeping.

LOBO

LOBO

Caloycoy

 

Alasingko-y-medya, naririto na naman ako. Nag-iisa sa isang silid sa loob ng pamantasan. Dapit-hapon na at unti-unti nang nangingitim ang silahis na likha ng haring araw. Ayoko pa. Hindi na muna ako uuwi. Nakakintal sa isipan ko ang pag-iisip ng wala. Paparito muna ako, hihintayin ang mga bago kong barkada.

Isang semestre na rin ang nakalipas ng ako ay magdesisyong humiwalay sa kanila. Kahit na magkasing-kurso, daig ko pa ang mag-aaral ng taga-ibang eskwelahan sa di pagpansin sa kanila. Madalas akong lumalayo, dumidistansya, nag-iisa. Kasabay n’on, ang patuloy na paglamon sa akin ng kalungkutan.

Mababait sila. Sila ang mga kasama ko buhat ng mag-umpisa akong mag-aral ng Inhenyera at magpakadalubhasa sa sipnayan apat na taon na ang nakalilipas. Isang taon na lang, magtatapos na kami at wala ng kasiguruhan kung kami ay magkikita pang muli.

Hindi ko ginusto ang humiwalay sa dalawa kong maaalam na kaibigan. Sa klase ng apatnapu, sila ang nagsasalitan, sila ang nangunguna. Samantala, isa lamang akong hamak na mag-aaral na pilit pinagkakasya ang tres upang makaalpas sa kolehiyo. Hindi ko rin siguro masisisi ang mga kaklase namin kung madalas akong maikumpara sa kanila.

Ngunit tulad ng gulong ng buhay, ang lahat ay pumapailalim din. Bumaba ang marka nila pareho; sa di inaasahan, sa di alam na kadahilanan. Sa siphayo ng kapalaran, ako ang naging biktima.

Hinding-hindi maiwawaglit ng aking pagkatao ang mga salitang sinabi ng aming propesor sa dalawa kong kaibigan. “Huwag muna kayo makisama sa kanya. Nang dahil sa kaniya bumaba ang marka ninyo. Tandaan niyo sana na kayo ang inaasahan ng ating departamento para maging topnotcher sa board.”  Ani niya. “ “Huwag niyo sana aalisin ang pangarap na iyon sa inyo.” Dagdag pa niya. Para akong sinaksak ng punyal sa dibdib. Hindi ko matangap ang aking mga narinig, bagaman totoo. Lumabas sila sa faculty room, alam kong nalaman nilang dalawa na narinig ko ang usapan. “Huwag ka mag-alala, kami pa rin ang dati. Mag-aaral lang tayo ng mas maigi.” Nasabi na lang nila na may kasamang ngiti. Alam kong tunay ang salita nila. Oo na lamang ang naisabad ko. Bagaman sabay-sabay kaming umuwi, tila naiwan na lamang sa lugar na iyon ang hinaing ng isang mahina ang ulo na tinanggalan ng boses sa paaralan.

Nakauwi na ako. Parehong bahay, parehong tao ang namasdan, pero iba na ang aking pinanggalingan. Hindi ako nakatulog magdamag. Nangingilid ang aking luha, nais ng tumulo na parang ayaw pa. Naisip ko ganoon nga talaga ang buhay. Hindi pantay-pantay ang tao sa lipunang kanyang ginagalawan. Laging may mas matimbang.

Bilang pagpapakumbaba, ako na ang lumayo. Alam kong bihira lang ang mga mag-aaral na kasing talino nila. At ayaw ko silang agawin sa pamantasan.

“Alas-nuebe na. Kelangan mo nang umuwi. Magsasara na ang gate.” Iyan na lamang ang nasambit ng sekyu upang ako’y paalisin na ng paaralang kumopkop sa akin. Naisip ko masyado na akong nagkwento ng tungkol sa aking sarili.

Agad akong gumayak upang umalis at sa labas nasalubong ko ang mga bago kong kaibigan. Lumipas din ang panahon, unti-unti na akong nasanay sa bagong samahan. Nakahanap din ako ng pagkalinga buhat sa mga bago kong kaibigan: Magugulo, maiingay, buhay na buhay ang barkada habang sumasaliw sa mahaharot na tugtugin, at higit sa lahat masaya. Nagkamali pala ako. 

Malayong-malayo sila sa dalawa kong lobo. Ngunit huli na rin ang lahat. Nabitiwan ko na ang pisi at tuluyan na silang itinangay ng hangin papalayo sa akin. Kung maaabot ko lamang sila ay sa pagtanaw na lamang. At marahil panahon na upang marapat na tahakin nila ang bagong landas. #

27Aug2010

 

Lobo

LOBO

Caloycoy

Alasingko-y-medya, naririto na naman ako. Nag-iisa sa isang silid sa loob ng pamantasan. Dapit-hapon na at unti-unti nang nangingitim ang silahis na likha ng haring araw. Ayoko pa. Hindi na muna ako uuwi. Nakakintal sa isipan ko ang pag-iisip ng wala. Paparito muna ako, hihintayin ang mga bago kong barkada.

Isang semestre na rin ang nakalipas ng ako ay magdesisyong humiwalay sa kanila. Kahit na magkasing-kurso, daig ko pa ang mag-aaral ng taga-ibang eskwelahan sa di pagpansin sa kanila. Madalas akong lumalayo, dumidistansya, nag-iisa. Kasabay n’on, ang patuloy na paglamon sa akin ng kalungkutan.

Mababait sila. Sila ang mga kasama ko buhat ng mag-umpisa akong mag-aral ng Inhenyera at magpakadalubhasa sa sipnayan apat na taon na ang nakalilipas. Isang taon na lang, magtatapos na kami at wala ng kasiguruhan kung kami ay magkikita pang muli.

The Lesson of Physics

"Objects tend to expand when heated and compress when frozen. Water at some interval 4 degrees Celsius to some temperature below its freezing point, it expands. That's why ice does not settle beneath. It floats on the surface and acts as an insulator. Therefore, the water temperature beneath is almost the same. THAT MAKES MARINE LIFE POSSIBLE EVEN DURING WINTER. A clandestine manifestation that God exists." - Carlo H. Andrion

The Man Who Seldom Sleeps

Tuesday morning:

Mum woke me up at 8 AM. I had my sleep at the living room with my T-square, triangles, technical pens, and tracing papers. I am in a rush doing my plates for my CE132L course. (That course was intended only for planning and drawing the structural details of a two-storey building.

It was in the wee hours of Tuesday, I am staying late (from Monday evening) to working too early (Tuesday morning). The twist in the story was; by 9 AM the floor plan, four elevations, foundation plan, doors and windows sked, beam detail and sked, and slab are due for checking.

At that moment I was still planning the Elevation. Though I am not yet done with my work I slept by 5 AM and be awake at 8. I got so tired that I didn't notice that I was able to sleep in the sofa right at the living room.

The Man Who Seldom Sleeps

Tuesday morning:

Tuesday morning:

Mum woke me up at 8 AM. I had my sleep at the living room with my T-square, triangles, technical pens, and tracing papers. I am in a rush doing my plates for my CE132L course. (That course was intended only for planning and drawing the structural details of a two-storey building.

It was in the wee hours of Tuesday, I am staying late (from Monday evening) to working too early (Tuesday morning). The twist in the story was; by 9 AM the floor plan, four elevations, foundation plan, doors and windows sked, beam detail and sked, and slab are due for checking.

At that moment I was still planning the Elevation. Though I am not yet done with my work I slept by 5 AM and be awake at 8. I got so tired that I didn't notice that I was able to sleep in the sofa right at the living room.

It was 7:30 when my Mum tried to wake me up.

Mama: "Wake Up! You have classes today? At what time?"

(Gising na. Wala ka bang pasok? Anong oras ba klase mo?)

I: (I was stretching my arms) "2.8 Mum." (2.8 po ma)

I was half-awake by then so I didn't even understand what the hell was going on.

Mum: (asked the same question) (inulit ang tanong)
Ako: "I said 2.8." (2.8 nga  po ma.)

At 8:30 Am, after realizing that I might arrive late, I rose even my eyes were still swollen and hefty.

Just before I took my bus off to school, my elder brother told me the story. I was ashamed of what I did. (Haha) I was dumbfounded at that time while my big bro was laughing and mocking at me incessantly. That's the way I knew my story. (LOL) (Kinuwento ng kuya ko. Hiyang-hiya ako habang siya ay tawa ng tawa. Dun ko na lang nalaman.)

ENDING: Our prof was absent that day. He attended a meeting at the main campus. (Wala si Prof. May meeting sa main campus. Ayun. Sayang ang pinagpuyatang kahihiyan.)

EPIC FAIL. XD


P.S: The 2.8 there was the height of my first floor in meters.

And this kind of thing is what keeps me busy from January until May this year. No more social life and I seldom take a slumber too. (Sighs)

But still I am happy and I love life.


Carlo Andrion y Hernandez
March 10, 2010

Someday

Someday

---

Four Months before,

You were here with me. But things are not the same as before. Situations are not good before I knew that something was going on. One hot afternoon, we were together. Your eyes were swollen and you feel exhausted. I asked you if you were okay. You said you do. I ignored it. I trusted your word. But my eyes saw a different feeling upon your face. You asked me to just let it go: your hidden suffering. Then I followed your request because you said so and I am your best friend. I don’t want you to doubt my trust on you. But then, I started to think of what you were going through.

Two Months before,

Myx Daily Top Ten ~ Aug 25 2009 (Tribute para sa Buwan ng Wika)

Dahil campus journalist na si Ginoong Manunulat, konting oras na lang ang naaksaya niya sa pagba-blog. Pero 'wag mag-alala. Ako pa rin ang dati. Medyo nadatnan lang ng kaunting evolution. At ngayon dahil campus journalist na, madalas ng maikulong ang sarili niya sa 'standards' ng iba. Mahal ko pa din ang blogging. Mas gusto ko ang free at wild mehn! Ire-republish ko lang ang naisulat ko na ngunit marahil di niyo pa nabasa. Wala namang masama dahil di pa rin natin natututunan ang aral na nais nitong ipabatid. Sa madaling salita, parang sa book report lang: Walang lesson learned kaya dapat i-revise!

---

Myx Daily Top Ten ~ Aug 25 2009 (Tribute para sa Buwan ng Wika)

Nanonood ako habang ginagawa ang plates (drawings) ko. Paglabas ng programa, sina VJ Chino (kapatid ata ni Lui Pio, bokalista ng Hale) at si VJ Bianca. (Magiging 'hate mail' ito kaya sa mga pans nila, pasensyahan na lang).

Remnants

Past, shall not be passed. (Patar Lighthouse, Bolinao, Pangasinan | February 9, 2010)

Azure

Hands to heavens. (Patar Lighthouse, Bolinao, Pangasinan | February 9, 2010)

Remnants

Past, shall not be passed. (Patar Lighthouse, Bolinao, Pangasinan | February 9, 2010)

Suicide Letter of an Agnostic

Suicide Letter of an Agnostic

---

Dear Humanity, three years ago, I was stuck with the feud between religions. One said that they are the divine light. Then the second said that he was the prophet and that God has made him as instrument for the people on the earth to believe and worship him! Others just simply said that they were the messiah. And that their religion is the truest of all. I was static at that time. My faith has been bombarded with many lies! One would tell me to do that! Not to do this and everything that they might wish me to do. I was a kind of big dummy that time. At that very moment, I never realized that I was selling my freedom, my pursuit for happiness, and my life. Now, I am tired to be a victim of all that fallacies. I want to revolutionize the situation --- now. Here is a man writing his last letter. The last collective ideas of his own. Nowhere to run and nowhere to hide.